Öncelikle söylemek istiyorum ki uzun zamandır bu kadar keyifsiz, bu kadar zevk almadığım bir kitap daha okumamıştım. Kitabı bitirmek için çabaladım resmen. Şikayetçi olduğum şeylerse şunlar: konu olarak bakarsak olay sayısı çok çok az ama kitap 165 sayfa. Yani uzatıldıkça uzatılmış. Bu uzatma da gereksiz uzun cümlelerle yapılmış, gereksiz betimlemelerle yapılmış. Örneğin yürüdüğünü, düşündüğünü, yanına bir geldiğini bile yarım sayfa sözcükle açıklaması beni çok sıktı. Bir diyalog olduğu zaman iki kişinin konuşması arasına bir yarım sayfa tespitler girmesi de beni çok sıktı. Belki de çeviri olmasından kaynaklı tam olarak anlam tutmaması sebebiyle de gerçekten uzun cümleleri anlayamadım bile diyebilirim. Kitabın anlattığına gelirsek de bence de asla bir korku romanından ibaret değil. Psikolojik bir savaş gördüm ben bu kitapta. Öğretmenin kendini amcaya beğendirmek için çabalarıydı her şey. Çocukları çok sevgisi değil, çocukları çok severse amca da onu çok sever düşüncesi vardı. Hemen gözünde çocukları şeytanlaştırması da cabası. Bayan Grose’un ise bu kadar güvenmesi şaşırtıcı doğrusu. Ne zaman vazgeçecek diye beklemedim değil. Şahsi düşüncelerim bunlardır. Kitabı tavsiye etmem açıkçası, beğenmediğimi açıkça söyleyebilirim. Belki bu çok duygu dolu anlatım birileri içim muazzam bir şeydir fakat ben o kadar derin ya da edebi bakışlı bir okur değilim. O yüzden sevenlere iyi okumalar dilerim. Her şeye rağmen Henry James’in de eline sağlık diyelim.
