Sabitlenmiş gönderi
Onun nitelikleri vardı, benimse hatalarım.
Bu çok tuhaf ama hayatımda ilk kez yalnızlığımın bütün karanlıklarını, bütün ümitsizliğini anlattığım anda, tam o anda yalnızlık uçtu gitti! Daha bana hiç dokunulmadığını söyledim o an, dokunulmaya izin verdiğim ilk andı! Sanki içimdeki kocaman bir buz kütlesi birdenbire çatlamaya ve kırılmaya başladı;olağanüstü bir andı.
Okur Takip Önerileri
“Acı çeken dostuna dinlenmesi için yer göster. Ama dikkat et, yatak sert olsun.”
Yalnızlığıma yenilip düşkünlüğümü başkalarına anlatacak olduğum ender zamanlardan sonra, hep kendi kendimden nefret etmişimdir. Kendime yabancılaşıyor, adeta ihanet etmiş gibi hissediyorum.
“Evet, ebedi yinelemenin anlamı şudur: Bir eylemi yapmayı seçtiğinizde o eylemi sonsuza dek tekrar tekrar yapmayı da kendi arzunuzla seçmiş oluyorsunuz. Bu; yapmadığınız bütün eylemler, ölü doğan düşünceler, kaçındığınız tercihler için de geçerli. Yaşanmamış o yaşam, sonsuza dek içinizde kabaracak ve yaşanmamış kalacak. Vicdanınız, dinlemediğiniz o sesi sonsuza dek haykıracak.”
Kendi yaşamınızı tam anlamıyla yaşadınız mı? Yoksa yaşam mı sizi yaşadı? Siz mi seçtiniz? Yoksa o mu sizi seçti? Sevdiniz mi? Yoksa pişman mı oldunuz? Yaşamınızı tamamlayıp tamamlayamadığınızı sorarken anlatmak istedim buydu. Yoksa boşa mı harcadınız? Babanızı ailenin başına gelen bir felaket yüzünden çaresiz bir halde dua ederken gördüğünüz rüyayı hatırlayın. Siz de onun gibi değil misiniz? Siz de çaresiz bir halde, asla yaşayamadığınız bir hayatın yasını tutmuyor musunuz?
“Yaşarken yaşayın! İnsan, yaşamını tamamlayıp öldüğü zaman ölüm; taşıdığı dehşeti yitirir. İnsan doğru zamanda yaşayamazsa asla doğru zamanda ölmez.”
“Tanrıyı öldürürseniz, onun tapınağına sığınmaktan vazgeçmek, orayı terk etmek zorundasınız!”
Gerçek düşüncelerimi hep saklı tutuyorum çünkü bunlar beni küçük düşürecek şeyler. O zaman başkalarından uzak kaldığım işim kendimden daha da çok nefret ediyorum.
Zihnime sahip olamıyorum; yabancı ve sefil düşünceler saldırıp zihnimi işgal ediyor. Sonuç olarak kendimi küçük görüyor, dürüstlüğümden kuşku duyuyorum.
Yalnızlık, hastalıkların üreyebileceği en uygun ortamdır.
Ölüm varken ben yokum. Ben varken ölüm yok. O halde üzülecek ne var?
Ölüm güç bir şeydir. Ölümün son iyiliği, bir daha ölümün olmamasıdır.
Sizin her saati geçirmek için değişik mutluluk bahaneleri bulmanızı, küçük eğlenceler yaratmanızı anlatırken ben yirmi dört saatlik hayatımın nasıl bir cehennem olduğunu, sonsuz, tükenmez zamanlar yaşadığımı, ilerlemeyen, sürüklenemeyen bir hayat olduğunu düşünüyordum. Sadece şunu söyleyebilirim ki, ölecek derecede bunalıyorum.
