“Yaşarken yaşayın! İnsan, yaşamını tamamlayıp öldüğü zaman ölüm; taşıdığı dehşeti yitirir. İnsan doğru zamanda yaşayamazsa asla doğru zamanda ölmez.”
“Tanrıyı öldürürseniz, onun tapınağına sığınmaktan vazgeçmek, orayı terk etmek zorundasınız!”
Gerçek düşüncelerimi hep saklı tutuyorum çünkü bunlar beni küçük düşürecek şeyler. O zaman başkalarından uzak kaldığım işim kendimden daha da çok nefret ediyorum.
Okur Takip Önerileri
Zihnime sahip olamıyorum; yabancı ve sefil düşünceler saldırıp zihnimi işgal ediyor. Sonuç olarak kendimi küçük görüyor, dürüstlüğümden kuşku duyuyorum.
Yalnızlık, hastalıkların üreyebileceği en uygun ortamdır.
Ölüm varken ben yokum. Ben varken ölüm yok. O halde üzülecek ne var?
Ölüm güç bir şeydir. Ölümün son iyiliği, bir daha ölümün olmamasıdır.
Sizin her saati geçirmek için değişik mutluluk bahaneleri bulmanızı, küçük eğlenceler yaratmanızı anlatırken ben yirmi dört saatlik hayatımın nasıl bir cehennem olduğunu, sonsuz, tükenmez zamanlar yaşadığımı, ilerlemeyen, sürüklenemeyen bir hayat olduğunu düşünüyordum. Sadece şunu söyleyebilirim ki, ölecek derecede bunalıyorum.
Şimdi burada güzel bir şafak. Gene uykusuz, mutsuz, tedirginim. Sana yazmak, yazmak, yazmak istiyorum. Seni bütün şafaklarda, evrenlerin o ıssız ihanet saatinde öperim. Ve sen geçersin içimden. Bitmek bilmezsin.
En iyisi sana imdat etmektir. Özlemektir seni, geberesiye. Ses etmektir, haykırmak “Leyla!” bir tenha saatte geceler yarı. Ömrümüz çelimsiz, kısa. Çabamız korkunç ama. Ayaklarımızı bastığımız toprağın, kokladığımız havanın, şunun bunun en ibne, en akla gelmez derdini dert edinmek. Kendimizi duymaya ,yaşamaya yönelmek bile yasak.
O gün, hiç gelmeyecek. Ama gelirse, yaşamaların, umutlanmaların sahiden bir anlamı kalmazsa, haber et bana suskunluğa beraber gidelim.
İnsanlar her zamanki gibi, herkes gibi, olması gerektiği gibi geçip gidiyorlar. Sıraları geldikçe geçip gitmeyi seviyor insanlar.
