isteklerini gölgeleşerek yapardı. başta koyu renkli ince uzun bir leke gibi hissederdi kendini. istedikleri şeyi yaparken solmaya başlardı, bitirdiğinde tamamen solmuş yok olmuş hayattan silinmiş olurdu. hoşlanırdı bu silinmeden.
Dönmek için dönüşünü bekleyecek biri gerekliydi insana, bir canlı, bir kedi bile olabilirdi, bir kanarya ya da hoş geldin diyecek bir muhabbet kuşu...
"Sana bir şey sorabilir miyim?"
"Hep soruyorsun" diye yanıt verdi.
"Beni, benim yüzümden mi terk ettin?"
"Hayır" dedi. "Seni bizim yüzümüzden terk ettim"
Okur Takip Önerileri
Eğer insanların söylediklerinize dikkat etmesini istiyorsanız, sesinizi yükseltmeniz değil de alçaltmanız gerektiğine ilişkin bir şeyler okumuştum bir yerde: gerçekte, asıl dikkati çeken şey buydu.
Kitaplarla nasıl anlaşıyorsunuz? Sesleri çıkmıyor.
Onun hayalleri mümkün. Benim kabuğum kırık. O yüksekleri görüyor. Ben çukurları. O olacaklardan bahsediyor. Ben olmuşlardan.
Ben mi? Ben üzgün adamın ta kendisiyim. Bir kitap okuyorum ve üzülüyorum. Bir film seyrederim: Üzülürüm. Oyunlar mı? Beni feci hırpalarlar.
Ne zamandan beri iyi olmanın mutlu olmak anlamına geldiğini düşünüyorsun?
Bir yere varamadan sonsuza dek yürüyecek cesaretim yok.
Bana kalırsa beklemek dünyadaki en acımasız şey. İnsan beklerken asla tam olarak yaşayamıyor Osman.
Ayrılığın en kötü tarafı şahidini kaybetmek sanırım. Birileri bilmeyince, bazı şeyler hiç yaşanmamış gibi oluyor çünkü
Şu sıralar, keşke biraz daha okusaydım da Voyager uzay aracına pilot olsaydım diye hayıflanıyorum. Dünyadan ancak o kadar uzağa gidersem kafam rahatlarmış gibi hissediyorum.
Karşındakini ne pahasına olursa olsun, sonuçlarına aldırmaksızın mutlu etmek istiyorsan aşıksın demektir.
Bir insanın yaşayabileceği en korkunç aydınlanma anı, babasının da insan olduğunu, etiyle kemiğiyle insan olduğunu keşfettiği andır.
Dünyadaki her şey bir mucizeyken insan nasıl hayret etmeden durabilirdi?
