Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.29
Kıymet
Kıymet
@Kymetwho
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
Bursa Uludağ Üniversitesi
14 Kasım
128 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sema Kaygusuz’la ilk tanışmam Sandık Lekesi sayesinde oldu. Engereğin Oğlu hikayesini katıldığım bir edebiyat kampında Sedat Demirler sayesinde keşfetmiştim. O hikayeyi o zaman da okuduğumda aynı lezzeti aldığımı dün gibi hatırlıyorum. Nasıl bu kadar gündelik, olağan ve sıradan bir konu bu kadar güzel işlenir ve okura hissettirilir? Kaleminin güçlü olduğunu bilen ve bunu ustalıkla kullanan bir yazar. Adeta bütünsel zamandan en sıradan bir kesiti alıp, baharatlarla çeşnilerle süsleyip önünüze enfes bir yemek bırakıyor. Yemeği bitirdiğinizde asla doymamış ya da fazla doymuş hissetmiyorsunuz. Anlattığı her şey öyle kararında. Kısacası ben her hikayesinden ayrı bir keyif aldım ama sanırım Sarı hikayesinde ürperdim. Sadece bu hikayeyi okuyun sonra zaten kendiniz Sema Hanım’la tanışmayı isteyeceksiniz.
Şiddetle başlayan hazlar, şiddetle son bulurlar.
Eser bana Shakespeare’in yukarıdaki bu cümlesini hatırlattı…
Kalp Ağrısı modern bir Türk kızı olan akıllı, çekici, özgür ruhlu Zeyno ile Anadolu’dan gelmiş bir subay olan ihtiraslı Hasan’ın duygusal bağlarının anlatıldığı bir romandır.
Hasan Bey, Zeyno’nun en yakın arkadaşı olan Azize’nin dayızâdesidir ve Azize ona fena halde abayı yakmıştır.
Hayatını tamamıyla askerliğe adamış, ondan üstün bir değer bilmeyen Selim Pusat'ın psikolojik buhranı, memnû aşkı ve sizi binlerce yıl öncesine götüren bir efsane...
Herkesin belirttiği gibi Türk Edebiyatı için alışılmışın dışında bir kitap, evet. Güzel mi? Güzel. Okunur mu? Şiirleri için bile kesinlikle bir şans verin. Ama şahsi fikrim olarak sonu çok havada kaldı. Yani hepsi olmasa da bazı şeylerin açıklığa kavuşmasını bekledim. Güntülü neden daha fazla şey biliyordu? Prenses Leyla nereye kayboldu? Eğer her şey Pusat'ın hayalinde yarattığı imgelerse o zaman Ayşe nasıl oluyor da Şeref'in fotoğrafındaki değişikliği fark ediyor? O halde Ayşe'de de mi psikolojik rahatsızlık vardı? Bu ve benzeri daha birçok soru... Ucu açık biten kitaplarda sonu hayalimde tasarlamayı severim ama dediğim gibi bunda o kadar çok soru var ki tamamlanmıyor.
Yine de keyifli okumalar.
Okur Takip Önerileri
Refik Halid'in betimlemeleri o kadar lezzetli ki kitaptan adeta tat alıyorsunuz. Kelimeleri kullanışı, tasvirleri o kadar yerli yerinde ki sanki onun kullandığı bir sözcüğün arkasına başka bir sözcük gelse ahenk tamamen bozulacak. :)
Koca Öküz, Sarı Bal hikâyelerini diğerlerinden daha çok beğendim ama şahsen Ömer Seyfettin'in hikayelerindeki çarpıcılığı bulamadım. (Tabii yazarın da böyle bir iddiası olacağını sanmıyorum, eleştiri olarak algılanmasın.) Yine de yazarın dilini anlamak, onu biraz olsun tanımak açısından güzel bir başlangıç olabilir.
Kitap başından beri hazin bir sonla biteceğini net bir şekilde hissettiriyor. Kendini hiçbir yere ait hissetmeyen Yusuf'un kararsız, tutarsız tavırlarına mı sinir olacaksınız yoksa "adalet" denilen şeyin sadece bir kavramdan ibaret olduğunu ve günümüzde bile (genellersek) sadece nüfûzu olanın hayrına yaradığını görüp de, yıl olmuş 2022 hala pek bir şeylerin değişmediğine mi yanacaksınız karar veremiyorsunuz.
***
Kitabın dilini, betimlemeleri, ruh tahlillerini beğendim. Kişiler üzerinden ülkenin durumu, devlet mensuplarının dalkavukluğu, halkın acziyeti gerçekçi bir şekilde anlatılmış. Eser genel olarak akıcı ve güzeldi ama eksik noktaları da mevcut. Bu eksiklik de, S. Ali'nin bu kitabı devam ettirme niyetinde olmasından olabilir. Mesela Kübra ve annesine ne oldu? Yusuf çıktığı yeni yolda sonunda bir dikiş tutturabildi mi yoksa hala "Ne yapacağız? Ne edeceğiz?" diyen Yusuf mu?
Yine tamamlamak biz okuyucuların hayal gücüne kalıyor... (:
Sadece iyi titreşimler! ️
Yavaş yavaş kişisel gelişim kitaplarına ilgi duymaya başladığım için kütüphaneme ilk eklediğim kitaplardan biriydi. Ve beni de bu türden soğutmadığı için daha da sevdiğim bir kitap oldu. Benzer kişisel gelişim kitaplarının anlattığı şeylerle aynı içeriğe sahip ama kendi deneyimlerini, metotlarını da paylaştığı için içerik daha özgün bir hal alıyor. Motivasyon eksikliği yaşadığım zamanlarda dönüp dönüp elime alacağım bir kitap olacağını düşünüyorum.
vücudum vatanın toprağından, nefesim vatanın havasından!
namık kemal’in vatan sevgisi ve bilinci oluşturma amacıyla kaleme aldığı, sahnelenen ilk tiyatro eseridir.
kemal, fransa’da tiyatronun halk üzerinde ne kadar tesirli olduğunu anlamış ve bunu babasına yazdığı bir mektupta “…adeta bir mektep” diye belirtmiştir. hatta oyuncuların diksiyonunu bile düzeltmiştir çünkü o dönemde oyuncular azınlık
mehmet rauf’un yine nasıl incelikle ve zarafetle yazdığına hayran kalıp şaşırdığım bir diğer eseri… okurken altını çizmediğim yer neredeyse kalmadı, çok ama çok ince bir ruh…
toplumun kadın üzerindeki baskısı, aile içi ortam, kadın-erkek eşitliği, birey ve toplum eğitiminin önemi; hassas bir ruha sahip olan pervin’in çerçevesinden verilmiş. diyebiliriz ki o dönemde de yaşanılan sorunlar hala aynen devam etmekte, sadece suretler farklı.
pervin çok tutkulu bir kız, yaşı genç olmasına rağmen dikkate değecek şekilde olgun. tek isteği layıkıyla sevmek ve sevilmek. ama geleneğin dayattığı şekilde, görücü usulüyle değil; kendi his ve arzularıyla bunu yapmak istiyor. kendi iç dünyasında yaşadığı gelgitlerini, düşüncelerini, günlüğü aracılığıyla öğreniyoruz.
kitabın ana erkek karakteri behiç hakkında; yazarın verdiği profile göre behiç gerçekten iyi bir portre çiziyordu. ah dedim, tam birbirine layık iki ruh. ama öyle olmadığını anlamamız uzun sürmüyor ne yazık ki…
fakat aklıma takılan şey pervin’in sormadan etmeden kendisine aktarılanlara inanması. belki de behiç gerçekten onun istediği gibi biriydi? belki de ona anlatılanlar tamamen palavradan ibaretti..?
sanıyorum ki yazar burayı belirsiz kılarak okuyucuların hayaline bırakmış. ben iyimser bir karakterde olduğum için kendi hayal alemimde birkaç olaydan sonra ikisini birbirlerine bağlamayı seçiyorum. <3
keyifli okumalar.
normalde inceleme pek yazmam ama bu çekingenliğimi artık üzerimden atmam gerek diye düşünüyorum. üçlemenin ilki olan bu kitap bazı kısımları hariç son derece akıcı. diğer birkaç incelemede çince isimlerin rahatsız edici olduğunu okudum, şahsen bu düşünceye katılmıyorum. fizik, astro-fizik bilimleri için fazlaca terimler kullanılmış olsa da yine de olaydan kopmuyorsunuz, ne demek istendiğini kavrıyorsunuz. diğer dikkat çekici nokta ise verdiği teorilerin gerçekten akla yatkın olması.. durup durup “ya böyle olabilir mi?” dediğim yerler fazlasıyla vardı. daha fazla konuşursam spoiler vermekten korkuyorum, sadece kitabın arka kapağını asla ama asla okumayın!
Genel olarak teknik hataları olsa da Şemsettin Sami’nin bu eserini gençlik yıllarında yazdığını ve o yıllarda, Türkçe’den ayrı birçok dilin kullanıldığını da hesaba katmamız gerekir.
Olaylar ve tasvirler, canlı ve akıcı. Dil ağır değil ve yer yer bilinmeyen kelimeler olsa da, cümlenin gidişatına göre rahatça anlam verilebiliyor. Ruh tahlillerine üstünkörü değinilmiş. Tanzimat dönemi yazarlarının genel itibariyle yaptığı gibi kitap mutlu sonla bitmiyor. Ancak dikkate değer bir kitap. Çoğu okur için zevkle okunması muhtemel.
Oblomov değil Oblomovluk...
Kitap aslında iki başlık altında işlenmiş gibi; Bir bölüm insan tabiatının tembelliğini, gamsızlığını, uyuşukluğunu ele alırken diğer bölüm aşk üzerine tasarlanmış hissi veriyor. Ancak tembellik kitabın sonuna kadar hakim.
Bazen yaşadığımız ancak anlamlandıramadığımız duyguları bütün çıplaklığıyla anlatmış. Okurken “evet, evet bu hissi çok defa yaşadım ancak böyle güzel anlatılamazdı” dediğim yerler fazlasıyla vardı.
Kitap resmen “her şey sizin elinizde!” Mesajı veriyor. Oblomov o hayattan kendini çekip çıkaramaz mıydı? Taptaze bir hayata yelken açamaz mıydı? Gayet de yapabilirdi. Buna yetecek zekası, zamanı, maddiyatı; kısacası her şeyi vardı ancak en önemli şeyden mahrumdu: istek!
Dolayısıyla Oblomov’un başına gelenlerin müstahak olduğu inkar edilemese de onun tertemiz, yüce gönüllü bir insan olduğu da inkar edilemez.
Kitapta en haksız sonu ise Agafya Matveyevna aldı diye düşünüyorum. Ona gözyaşı dökmemek işten bile değildi... Ve bir dua bırakıyorum: Tanrı Oblomovluk’tan korusun!
