İnsan sürekli yerde yatanların vücutlarına takılıyordu ve bunların bazıları henüz ölmemişti. Siz birine bakarken bile o kişinin ölümün pençesine düşüp yere çökdüğüne tanık oluyordunuz.
“Monpit, hayat budur işte. Hep giden birileri olur. Ne yürek unutur ne özlemler ölür. Bunlar sevgimizde yaşamaya devam eder. Ama birileri, zamanı geldiğinde gitmek zorundadır.”
Seyyid Hanip Haşimi…
İnsan tam umudunu kesmişken ansızın bir şey olur. Hiç beklemediğin bir şeydir bu.
Ya umut ettiğin yerde her şey yerle bir olur ya da umudunu kestiğin yer bir bahçeye dönüşüverir…