Küçücük bir şekerle mutlu olabilmek varken büyümek akıllı işi mi sahi?
Büyüdükçe yalnızlaşıyor insan,
Sevgisi azalıyor her şeye.
Sevmek de kolay olmuyor tekrardan.
Sonra o çok saygı duyduğu yalnızlığından da bıkıyor insan.
Elinde hiçbir şeyi kalmıyor geriye..
Ruhsal yaralar, fiziksel olanlar kadar dikkat çekici değildir. Uzun yıllar, acı vermesine rağmen kaynağının ne olduğunu anlayamayabilirsin bile. Sadece bu acı nereden geliyor diye sorarsın kendine.
Kötü şeyler herkesin başına gelir. Önemli olan bundan sonrası. Ya oturup durmadan kendine acırsın ya da canının acımasına rağmen kalkarsın ve yola devam edersin.