Öktem Mustafa Otçu
@Mranata
Tarih yüksek lisans öğrencisi
Marmara Hukuk
Çanakkale
9 Haziran
22 okur puanı
Mart 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
%9 (100/1088)
·
Beğendi
deney ve Akıl bize insanların kendi aksiyonlarını (hareketlerini) bildikleri halde hareketlerini gerektiren nedenleri bilmemeleri yüzünden kendilerini hür zannettiklerini öğretiyor. Bundan başka, Ruhumuzun iradesi, Bedenimizin iştahlarından gayrı bir şey değildir ve bu da Bedenin farklı yatkınlığına göre değişir.
Asıl problem şudur: Bölünmüş, kendileri olarak varolmayan varlıklar olarak ezilenler, özgürleşmelerini sağlayacak bir pe dagojiyi geliştirmeye nasıl katılabilirler? Ancak kendilerinin, ezenlerin "ev sahipleri" olduklarını fark ettikleri zaman özgürleştirici pedagojilerinin doğumuna katkıda bulunabilirler. Olmanın, gibi olmak ve gibi olmanın da ezenler gibi olmak olduğu ikilik içinde yaşadıktan sürece bu katkı imkânsızdır.
Okur Takip Önerileri
95 syf.
·
Puan vermedi
İnsanlar, kendini sevdiren birine sorun çıkarmayı, kendisinden korkulan birine göre daha az isteksizdir; çünkü sevgi - insanlar kötü oldukları için - kendileri için yararlı olduğu her fırsatta koparıp attıkları bir minnettarlık bağıyla ayakta durur; ancak korku, her zaman güvenilebilecek, yani koparılıp atılamayacak bir intikam duygusuyla beslenir.”
Modern insan duygularını göstermemeyi güçlü olmak sanıyor.
görünüşte mutluydum ancak üzerinde azıcık düşününce bunu ispatlayan ve beni tatmin edebilecek tek bir duygum bile olmadığı ortadaydı. ne kendimden ne de başkalarından hiçbir zaman tam manasıyla memnun olamıyordum. dünyanın hengamesinden serseme dönüyor, yalnızlıktansa sıkılıyordum. durmaksızın yer değiştirme ihtiyacı hissediyor ve hiçbir yerde mutlu olamıyordum. halbuki insanlar beni hoş karşılıyor, güler yüz gösteriyor, iyi ağırlıyorlardı ve onlar tarafından kabul görüyordum. ne düşmanım, ne kötülüğümü isteyen, ne de beni kıskanan biri vardı. yalnızca gönlümü hoş tutmaya çalıştıklarından , ben de sık sık birçok insanı sevindirme zevkine sahip olabiliyordum. ne malım, ne mülküm, ne mevkiim, ne de yandaşlarım vardı ve bilinen herhangi bir gelişmiş yeteneğim olmadığı halde, bu durumun bana sağladığı avantajların keyfini çıkarıyordum. hiç kimsenin, kaderini benimkiyle değiştirmek isteyeceğini zannetmiyordum. o halde mutlu olmak için neyim eksikti? onu bilemiyorum ama bir bildiğim varsa, o da mutlu olmadığımdı."
Dün gece her şeyden kuşku duymaya başlamanın ıstırabını yaşadım. Ve şimdi o kadar ıstırap vermese de, yine aynı kuşkuyu hissediyorum. Neden? Peki ben neyim? Birçok kez bu soruları çözdüğümü düşünüyordum: ama hayır, yaşamım bunu doğrulamıyor.
