Ne güzel demiş Mevlânâ;
Kendine bak kendine...
Özüne, sözüne, benliğine.
İlgilenme kimseyle...
Kim ne yemiş, ne giymiş bundan SANANE!
Sen kendini besle bilgiyle, şefkatle.
Ancak o zaman ulaşırsın insan olmanın erdemine.
Çok kez kulakları sağır eden sessizliklere tanık oldum. Islatmayan yağmurlara, yıkadıkça temizlenmeyen kirlere ama saflaşan sulara, ayakları yere basarken de uçabilen canlılara... Gözleri olduğu hâlde görmeyenlere, duydukları hâlde duymayanlara, kalbi olduğu hâlde sevmeyenlere tanık oldum..