birlikte mesafeler kısaldı, mekânlar daraldı, iletişim baş döndürücü bir hale geldi. Bugün otomobiller, otobüsler, uçaklar, gemiler ve trenler hızda birbiriyle yarışıyor. Geçmişte günler, haftalar ve aylar süren yolculuklar saatler ve günlere inmiş durumda. Akıllı telefonlar, tabletler, bilgisayarlar, televizyonlar dünyanın bir ucunu diğerine bağlayarak iletişimi “anlık” hale getirdi. İçinde yaşadığımız küresel köyün ulaşım ve iletişim hızına ulaşmamız artık mümkün görünmüyor. Bu yönüyle bir “hız çağı”nda yaşadığımızı söyleyebiliriz.
Doğrusu içinde yaşadığımız “hız çağı”nda artık bir yerlere doğru sürekli koşturuyoruz. İş yerimizde, aile ve sosyal hayatımızda sürekli koşturuyoruz. Trafikteki otomobiller gibi hepimiz bir yerlere doğru akıyoruz. Artık eşimizle, dostumuzla ve sosyal çevremizdeki insanlarla çok fazla konuşmuyor ve muhabbet etmiyoruz. Sadece koşuyor ve bakıyoruz; bazen elimizdeki akıllı telefona, bazen tablete, bazen televizyona, bazen bilgisayarlarımıza. Dijital dünyanın esaretinde “şimdi”yi yaşamaya fırsat bulamıyor ve her şeyi koşturduğumuz “gelecek” için yapıyoruz. Bir Afrika sözünde de söylendiği gibi, “O kadar hızlı gidiyoruz ki ruhlarımız arkada kalıyor.” Haliyle “her yerde ve hiçbir yerde” olduğumuz bu dünyada yalnızlaşarak kendimize, çevremize ve toplumumuza yabancılaşıyoruz.
