Cennetmekan Simoncuğumun okuma becerisi gösterdiğim ilk kitabı. Temel felsefi kavram ve fikirleri belli başlıklar altında son derece kısa ve anlaşılır şekilde anlatmış. Ders notu mantığıyla yazılmış, muhatabı bir Bilalmiş gibi kısık bir sesle, fazla üstelemeden ve zorlanmaya mahal vermeden anlatılmış.
Susan Sontagcığım sebebiyle ilgi alanıma giren bu minnoş hanıma saygılarımı sunar_ gelecekte ketebe ya da mecaz yayınlarınca basılmamış ve yazarına belli oranda sadakat duyan erdemli bir çevirmence Türkçeye kazandırılmış kitaplarını okumayı dilerim.
Kitabı beğendim mi? Bilemiyorum_ çevirmen kitabı okumama izin vermedi.
Bir kitabı orijinal dilinde okumuyorsam, cümlelere sızan ve çevirmenin dünya görüşlerinden izler taşıyan sözcüklere _ bu sözcüklerden yazarın asıl düşüncelerine bulaşan anlamlara aşinayım. Bunda da belli oranda sorun görmüyor_ bu halin zorunluluğunu fark ve kabul ediyorum. Amin. Ama hocam bu nedir ya! Bu nedir? Bu nasıl bir "yeniden yazmak", anlamlandırmak ve yazara ait olmayan bir jargonla ona haksızlık etmektir.
"Yuh olsun, haram olsun, çevirirken sakat bıraktığınız sözcüklerin ve düşüncelerin ahı 2_yazıyla iki_ alemde de yakanızı bırakmasın." Geniş bir beddua dağarcığına sahip olup, bu dağarcıktan keyfine göre seçtiklerini bir terennüm_ evet terennüm dedim_ halinde evinin odalarına serpip en sonunda da "daha da bir şey demiyorum." diyerek olayı tatlıya bağladığına inanan rahmetli nenemin bir cümlesiyle bitiriyorum. "Hakkımı yiyen b.kumu yesin müslüm'üm."
Zorunlu açıklama: Müslüm en küçük amcam olup yurtdışına gittikten sonra ana ocağına hiç para göndermemesi nedeniyle nenemin b.kunu yemekle onurlandırılmıştır.
KöklerSimone Weil · Ketebe Yayınları · 202119 okunma
Yazarı Japon, betimlemeler iyi olur, azıcık kafam dağılır düşüncesiyle gecenin bir vakti başladım kitaba. Asıl amacım bir önceki kitabın yarattığı baş ağrısından, kötümserlikten kurtulmak ve iyi ki de başlamışım. Japon edebiyatını seviyorum, okuyucuya hemen güvenmeyen, nazlı nazlı kendini gizleyen, anlatmak istediklerini ince bir mahcupluk perdesi
“Yüzyıllık Yalnızlık’ı yazmaya başladığımda, çocukluğumda beni etkilemiş olan her şeyi edebiyat aracılığıyla aktarabileceğim bir yol bulmak istiyordum. Çok kasvetli kocaman bir evde, toprak yiyen bir kız kardeş, geleceği sezen bir büyükanne ve mutlulukla çılgınlık arasında ayrım gözetmeyen, adları bir örnek bir yığın hısım akraba arasında geçen
Kolera Günlerinde Aşk, yarım asır süren bir bekleyişin; "sadık çapkın" Florentino Ariza’nın “doğuştan kibirli” Fermina Daza’ya olan saplantılı ve tutkulu aşkının hikâyesidir. Marquez’in sınır taşımayan hayal gücü, yaratıcılığı ve bilgeliği, aşk yüzünden delirmenin olağan sayıldığı bir kültürün acımsı dokusuyla ustaca birleşir. Olağan
"Acı keskinleşince, dünya yok olur ve her birimiz kendi kendimizle kalakalırız. Acı benmerkezciliğin büyük okuludur."
Ölümsüzlük, Gülüşün ve Unutuşun Kitabı ile başlayıp Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği ile devam eden üçlemenin son parçası. Kundera’nın beyanından anladığımız kadarıyla da sanatsal anlamda kendini en yetkin bulduğu eseri:
"Çünkü gerçekten sevilen bir kişi zavallı olamaz."
Gülüşün ve Unutuşun Kitabı “Roman, bir insan hayalinin ürünüdür. Başkasını anlayabilme hayali” diyen Milan Kundera’nın bu hayalini kovaladığı eserlerinden biri.
1968 yılı Çekler için unutulması güç anılarla dolu olmalı; özgürlük ve reform vaadleriyle iktidara gelen Dubçek’le başlayan
Bir akıl hastanesinde, düzeni kabul etmeye zorlanan erkek hastaların hikâyesi gibi başlar Guguk Kuşu. Büyük Hemşire (Big Brother?) Ratched’in gözetiminde yaşayan, sorgulamadan kabul etmeleri istenen kuralların demir yumruğuyla ezilerek (sakıncalı) birey(ler) olmaları engellenmeye çalışılan, kim olduklarını unutarak toplumun uyumlu bir hücresi
"İnsan dediğin maddeydi. Pencereden atsan düşerdi. Ateşe verirsen yanardı. Gömersen, diğer çöp türleri gibi o da çürürdü. Ruh gittiğinde, insan çöpten başka bir şey değildi."
Bazı kitapları ya seversiniz ya da nefret edersiniz, ortası yoktur, Madde 22 bu kitaplardan biri. Kitabın, ayrı hikayeleri olan çok sayıda karakterle ilerleyen,
“İnsan, eğer insan kalacaksa, taraf tutmak zorundadır.” Graham Greene’den yapılan bu alıntıyla başlayan roman, insanın şahit olduğu haksızlıklara, adaletsizliklere ne kadar katlanacağı, vicdanıyla ne yapacağı sorusuna bir cevap arama çabasıdır.
Başkahramanımız, 32 yaşında, babasına benzemekten korkan, başarısız ve mutsuz bir tiyatro oyuncusu olan
“Teknik devriminin insana armağan ettiği bir esrime biçimidir hız. Motosiklet sürücüsünün tersine, koşucu, kendi bedeninin varlığını her zaman duyumsar, ilaç ampullerini, soluk durumunu hiç aklından çıkarmamak zorundadır; gövdesinin ağırlığını ve yaşını hisseder koşarken, kendi kendinin ve yaşamının zamanının her zamankinden daha fazla
“Benim kadar acı çekmedikçe, Tanrı’ya inanmamı beklemeyin benden.” Tanrı’ya yöneltilmiş böyle bir meydan okumayla, romanın yazılış nedeni olacak kadar güçlü bu cümleyle açılır, kendi yazılış hikâyesini de içinde barındıran kitap. İlk sayfada suratımıza çarpan sitemle karışık meydan okuma içeren bu satırlar kitap ilerledikçe bir mercek görevi
