Sessizliği seviyordu o. Sessizliği, yalnızlığı... Dalgasına taş atılmamalıydı. Bunun için de, bütün gün koş oraya, koş buraya yorgun düşen adembabaların uykuya geçmesini beklemek lazımdı. Seviyordu geceleri. Hele ayın güçlü ışıklarının, dünyayı gündüze çevirdiği geceleri...