Tûba
@Tubazcn
Yitirmeli ne varsa,başlamalı yeniden.
Hemşire
Atatürk Üniversitesi
Diyarbakır, 3 Haziran 1995
103 okur puanı
Ekim 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
İnsancıl biriyim,insanların iyiye yönelik gücüne inanıyorum. Zayıflıklarına, ilk günah denilen o şeylere merhamet ediyorum.
Ah hepinizi, bana olan inancınızla hepinizi seviyorum,sizin için kendimi, tüm neşemi feda edebilirim,zaten çok ama çok daha fazlasına sahibim.
Benim yaptığımdan daha iyi bir şey var, ilerlemenin makul hayaliyle kışkırtılarak ilerlemenin yollarını bulacak, kendimi daha fazlası, daha fazlası için-öğrenmek için kamçılayacağım. Daima.
Okur Takip Önerileri
Ah,hayatı ekşi bir elmaymış gibi dişliyor,dişliyorum. Kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyorum onunla,mutlu oluyorum. Peki mutlu olmak nedir? Durmaksızın süre giden bir şey.
Ama senin kelepçen benim huzurumun…geceden ayrılışımın sembolü. Seni seviyorum çünkü sen bensin…yazdıklarımsın,bir dolu hayat olma arzumsun.
Ve korkunç derecede sınırlıyım. ( Bir takım Ortadoğu sorunsalları!)
Benim hayatımın amacı ne ve onunla ne halt edeceğim ? Bilmiyorum ve korkuyorum. Asla istediğim bütün kitapları okuyamayacağım; olmak istediğim bütün insanlar olamayacağım be yaşamak istediğim bütün hayatları yaşayamayacağım. Kendimi istediğim bütün becerileri edinecek kadar eğitemeyeceğim. Bunları neden istiyorum? Hayatımda mümkün olan zihinsel ve fiziksel tecrübelerin tüm renklerini, tonlarını, çeşitlerini tatmak ve hissetmek istiyorum. Ve korkunç derecede sınırlıyım.
Tanrım, bütün uyuşturucu ilaçlara rağmen, amaçsız “partiler”in allı pullu, kulak tırmalayıcı neşesine rağmen, hepimizin takındığı o sahte gülümsemeli yüzlere rağmen hayat, yalnızlık demektir.
İnsanın kendi olamadığı için kendinden nefret etmesi kanayan yaramdır.
Burada böyle oturup kendimle içimde olmadığını adım gibi bildiğim şey arasında hırpalanıp durmak zorunda olduğum için kendimden nefret ediyorum.
Evet, körkütük sana âşıktım;hâlâ da öyleyim. Daha önce hiç kimse içimde böylesine şiddetli bir fiziksel coşku yaratmamıştı. Seni yüreğimden koparıp attım çünkü gelip geçici bir gönül eğlencesi olmaya katlanamazdım. Bedenimi ellerine teslim etmeden önce fikirlerimi, zihnimi, hayallerimi edebilmeliyim. Oysa senin bunlardan hiçbirini anlayacağın yok.
Bu eşini bulmaya çalışma-sınama, deneme-yanılma oyununda çok fazla acı var. Ve ansızın bunun bir oyun olduğunu unuttuğunu fark ediyorsun ve gözyaşları içinde her şeyden vazgeçiyorsun.
Biz hep böyle, her şeyde birlik olsak, bize kimse diş geçiremez. Bize dağlar,şahlar dayanamaz. Hiç kimse.. Yeter ki böyle birlik olalım.
Şu insanlar,şu dünya var oldukça her şeye akıl erdirecekler, kartalın uçuşuna, karıncanın yuvasına, ayın,günün doğuşuna,batışına, ölüme, kalıma,her şeye akıl sır erdirecekler. Karanlığa, ışığa, her şeye,her şeye akıl erdirecekler, tek insanoğluna güçleri yetmeyecek. Onun sırrına ulaşamayacaklar.
Bir koca dağ nasıl da bir kaval sesinde korkunç bir öfkeye geliyordu. Sofi böyle, tuhaf, şaşkın şeyler düşünürken, şu insanoğluna akıl ermez diyordu. Bir incecik kavaldan, koskoca, kükremiş bir dağ çıkarıyorlar, diyordu.
Kendinden veriyorsun ve durmadan eksiliyorsun. Oysa bazı insanlar, oldukları gibi kalarak, elde ederler istediklerini. Ben, kanımı damla damla süzerek veriyorum.
Başarısızlığın yarattığı öfke yüzünden hayallerimin düzeni bozuluyordu: Pusuda bekleyen kötü hayaller, eziyet eden görüntüler birden saldırıyordu üstüme. Yarım kalmış işkenceler, artık sıralarının geldiğini düşünerek ortaya çıkıyordu.