Hüzün olsaydım kimseyi ansızın rahatsız etmez, çat kapı girmezdim kimsenin kalbine. En geç bir gün önceden planlar, haber verir, öyle giderdim gideceğim yere. Hüzün zaten taşıması ağır bir duygu bir de telaş eklenince daha da ağırlaşıyor. Ne yapacağını şaşırıyor insan, nasıl davranacağını. Güleceğini mi ağlayacağını mı, bilmiyor. Ama hüzün olmak isterdim biliyor musunuz? İnsanlar en çok hüzüne değer veriyor. Mutluluğun kıymeti yok ki. Gülüp geçiliyor. Oysa hüzün öyle mi? Ağlatıyor, sızlatıyor, düşündürüyor, el açtırıyor, dua ettiriyor. Bu hayatta acı hep tatlıdan daha kıymetli. İnanmıyorsanız bir Urfalı’ya sorun. Bu sorunun cevabını en iyi onlar bilir.