Çok az insan yapması gerekeni yapar.
En hüzünlü kitaplardan bile daha hüzünlü hayatlar vardır.
Hepimiz hayatta bir kez ölümcül hata yapabiliriz, farkına vardığımız zaman iş işten geçmiş olur.
Okur Takip Önerileri
Bütün insanlar dünyaya en azından bir kitap yazabilmek için gelmiştir, başka bir şey için değil. İster sıradan ister çok özel olsun, önemi yok, yazmayan kişi yitik insandır, iz bırakmadan gelip geçer.
İnanç duymanın en büyük nedeni daha eğlendirici olmasıdır. İnançsızlık bir boşluktur.
Yaşamın sabahında edinilen izlenimler yürekte derin izler bırakır.
Özgürlük yalnızca bir karara “evet” ya da “hayır” demek değildir. Kendimizi şekillendirip yaratma gücüdür. Nietzsche’nin deyişiyle özgürlük, “ asıl olduğumuz şeye dönüşme” kapasitesidir.
Aradığımız yanıt, erkeklerden harika şeyler bekleyen bu nesle ait annelerin kocalarının davranışları karşısında hüsrana uğrayarak bu hayal kırıklıklarının acısını, oğulları üzerinde kurdukları aşırı otorite ve sahiplenmeyle çıkarmaya çalışmaları olabilir mi ??
Çoğu insan şöyle düşünür; “ellerim ve ayaklarım ne hissederse hissetsin işe gitmeliyim, hayata devam etmeliyim.”
İnsan bedeninin modern çağda, sanayileşmeye hizmet eden cansız bir makineye indirgenmesi sonucu insanlar bedenlerine kulak vermez ve hatta bununla gurur duyarlar.Bedenlerini benzini bitene dek sürülebilecek bir kamyon gibi suiistimal edebilecekleri bir nesne olarak görürler.
Bu önemsememenin sonucu bedenimiz bizi; soğuk algınlığı, nezle, kronik ağrılar ya da diğer ciddi hastalıklara maruz bırakarak adeta soru sorar:
‘Bedenini dinlemeyi ne zaman öğreneceksin?
Hissettiklerine dair yalnızca genel bir bilgiye sahip olan kişi sayısı şaşırtıcı bir düzeyde fazla. Bu kişiler, “Çin doğuda bir yerde” demek kadar belirsiz bir ifade kullanarak size “iyi” ya da “berbat” hissettiklerini söyleyiveriyorlar. Hisleriyle aralarında, ülkelerarası telefon görüşmesi yapmak kadar mesafeli bir ilişki var.
Kendini sürekli “gözlemlemek” , kendini bir nesne gibi algılamak kendine yabancılaşmaktır.
İnsanların çoğu, hayatlarını sürdürebilmek için başkalarına dokunmak zorunda olan görme engelli kişilerden farksızdır.
Endişe çağında yaşamanın ender nimetlerinden biri, bizi kendimizi farkında olmaya zorlamasıdır.
Sevginin karşıtı nefret değil, kayıtsızlıktır.
Şu kısacık yaşamda dinginliğin değerini bilmeyip de önüne çıkan ilk adam ya da kadınla evlenme zayıflığına kapılan, bu büyük yanlış yetmemiş gibi, mutsuzluklarına bir de günahsız çocukları ortak eden insanlara hiçbir zaman akıl erdirememişti.
