Bana ne yaptın, Gezgin?
Suyundan hiç içmeyeceğim pınarı gösterdin.
Otobüs Çoktan Kalktı...
Biliyor musun?Beni görmediğin zamanları sorgulamıyorum artık.İnsan bir zamandan sonra çok sevdiği birini kaybedince ne kadar geri gelirse gelsin yine aynı olacağını biliyor.Bunu şuna benzetiyorum.Okuduğun kitabın finali gelmeden aslında sonucunu az çok tahmin edersin.Ve nihayi sonuçta yanılmazsın çoğu zaman...
Ben seni yıllardır içimde bitmek bilmeyen bir aşkla okudum.
Kimi zaman aralıksız okudum.Kimi zaman molalar verdim de okudum kimi zaman da dinlenmek için bıraktım sonra özleyerek dönüp dudaklarım kuruyana kadar okudum.
Ama biliyor musun?
Ben seni okurken sende beni okuyordun.Aramızdaki tek fark benim seni sesli senin beni sessiz okumandı.Sonra zamanla fark büyüdü.
Oysa ne çok ihtiyacım vardı kelimelerine...
Ben seni okumaya devam ederken sen benden sıkılıp bir kenara fırlattın beni.
Ve yerime başka kitapları okudun...
Yine de bitmedi bana olan merakın geri geldin.
İnsanlar ihtiyacı oldukları zaman giderler
bazı yerlere.
Sende öyle yaptın.
Ama ben durak değildim bunu hiç anlamadın.
Ve otobüs çoktan kalktı...
Zeynep
"Çok özledim. Hayalini bile bir gün göremesem köpek gibi özlüyorum. Ne yaptın bana böyle..."
“Yoksa yalnızca eğlence olsun diye mi yaptın bu yolculuğu?"
"Elbette," diye güldü Siddhartha, "elbette eğlence olsun diye yaptım. Başka ne için olacaktı? Yeni insanlar, yeni yerler tanıdım, başkalarının bana gösterdiği güleryüzlülüğün ve güvenin hazzını yaşadım, dostlar edindim kendime.”
Sayfa 74 - Can ModernKitabı okudu
Frankenstein Ya Da Modern PrometheusMary Shelley · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202013,9bin okunma
Yağmur Suyu Biriktiren Çocuklar
Yazıma kitaptaki şu güzel alıntıyla başlamak istiyorum: “Bir şey sunulmuştu bana, bir hediye, bir meyve. Ama ben o meyveden tadamadım, gök erik gibi kaldı avcumda dünya. Şimdi ben uykusuzum, yalınayağım, kendimle meşgulüm. Kapımın önünde boş peynir tenekeleri, yağmur suyu biriktiriyorum"
Bir süre yere paralel gidiyorsak muhtemelen bir süre sonra çakılacağız. Çakılırız çünkü kanatlarımız bize aitse rüzgar genelde ailedir.
Çoğumuzun annesi babası yaşıyordur ama büyük çoğunluğumuzun ailesindeki insanların tek ortak noktası yalnızca aynı çatı altında yaşamaları değil mi?
Annesizliği babasızlığı 'şanslıysak' ailedeki başka bir birey belki abi/abla belki de kardeşimiz kendi sıfatından daha da fazla yer doldurmaya çalışarak kapatmaya çalışır, yamar yüreğimizi.
Başak da bu kitapta gönlü yamalı bir bohçaya dönen, bizim gibi biri.
Biz de ne yapacağımızı, bize sunulan şeylerle nasıl bir yol izleyeceğine bir türlü karar veremeyen, bir şey yaptığımız zaman, bunu sen mi yaptın?, denilenlerden değil miyiz?
Ve 
İsmet Özel' in dediği gibi, "Kapanmaz yağmurun açtığı yaralar çocuklarda"
Özellikle 'ailesiz' olanlarda...
Sonunda Roark, "Eğer benim fikrimi istersen Peter ,sen hatayı şimdiden yaptın," dedi. "Bana sormakla. Herhangi bir kimseye sormakla. İşinle ilgili konuları asla başkalarına sormayacaksın. Ne istediğini kendin bilmiyor musun? Nasıl dayanabiliyorsun bilmemeye?"
"İşte senin bu yönüne hayranlık duyuyorum, Howard. Sen hep bilirsin."
"İltifatları boş ver."
"Ama ben ciddi söylüyorum. Nasıl karar verebiliyorsun böyle her zaman?"
"Sen kararları senin yerine başkalarının vermesine nasıl izin veriyorsun?"
Sayfa 29Kitabı okudu
Ele Güne Karşı
Arayıp sormasan da
Unuttum seni sanma
Dünya bir yana
Sen bir yana
Aşık ettin beni kendine
Sonra da terk ettin gizlice
Aradım seni her yerde
Hiç kimselere soramadım