Eda B.
@bellavita
İngiliz Dili ve Edebiyatı
İzmir
18 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
İyileşmek istemiyorum. Artık bu kadarını ümit edemiyorum. Göğsümde sıkışıp kalmış korkuyu atabilsem yeter bana. O zaman aklım ve bedenim, istediğim gibi uyuşmuş olacak: beni yıpratan bu çelişme sona erecek. Ben de beni küçümseyen bu kalabalığın gözlerinin içine korkusuzca bakabileceğim.
Aranızda dolaşmak için giyiniyorum, hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi değer verdiğiniz için. İçgüdülerimi hiçbir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiçbir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz. Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle. Özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın dediniz. Aç kalmayı denedim, serum verdiniz.
Okur Takip Önerileri
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.
Size fena şeyler söyleyebilir miyim? Sizi sevdiğimi, deli gibi, ölecek gibi sevdiğimi söylemek fena bir şey mi? Şaşırmayın... İhtimal kulaklarınız böyle sözlere alışık değil... Fakat yalnız kulaklarınız... Kendinize itiraf etmeseniz bile, ruhunuzun bu sözlerime yabancı olmadığını tasdik edeceksiniz... Bakın, bağırmıyorsunuz... Yanımdan kaçmıyorsunuz... Yüzünüz nefret ifade etmiyor... Beni anlıyorsunuz! Sonuna kadar, en küçük noktasına, en gizli köşesine kadar ruhumu görüyorsunuz ve bunlar size yabancı gelmiyor... değil mi?
Acaba şu anda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil... Niçin?... Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki?... Her şeyi... Bana şimdi bir işaret versin, derhal, bir an düşünmeden şu tramvayın altına atlarım. Acaba atlar mıyım?...
Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı?
Onu bir daha görmemek ihtimali en feci ve maalesef en akla yatkın olanı.
O, ne cüretkâr ne de pervasız. Korkak da değil. Özgür bir hayat onu korkutmazdı. Ama ona böyle bir yaşam ihsan edilmedi; fakat bu da kaygılandırmıyor onu, açıkçası kendisi için kaygılanmıyor bile. Ama hiç tanımadığı birisi var ki daima onun için, yalnızca onun için kaygılanıyor.
Canlı doğanın kalbimde uyandırdığı içimi o kadar sevinçle dolduran ve bütün dünyayı çevremde bir cennete çeviren o taşkın ve ateşli duygu, şimdi dayanılmaz bir işkence, beni her yerde takip eden üzücü bir hayal haline geliyor.
Ey beni yaratan Tanrım, eğer sen bana bu mutluluğu bağışlasaydın, o zaman bütün ömrüm belki de devamlı bir tapınmayla geçecekti.
Ebediyen insanların mutluluğuna sebep olan her şey, yine onun üzüntü ve sefaletinin kaynağı olmak zorunda mıdır?