Okur Takip Önerileri
Ahmet Arif'in Leyla Erbil’e yazdığı mektupları okuduktan sonra insan seviyorum demeye utanıyor. Nasıl güzel sevmiş, nasıl güzel yazmış.. 
Leylim Leylim 
Ahmed Arif
İnsanın güneşinden, hayvanından, sıtmasından kendisini ayırt edemediği, belirsizliklerle devam eden bir dünyaya
dalmış yaşıyorlar; burada ne putperest gibi davranan edebiyatçıların düşündüğü mutluluk ne de umut vardır, çünkü bu ikisi daima bireysel duygulardır ve burada sadece kederli bir doğanın karanlık pasifliği yer alır.
Ancak içlerinde, ortak bir kaderin ortak bir tevekkülün insani duygusu yaşamaktadır. Bu, bir düşünce bir bilinç değil, bir duygudur; bunu konuşma ya da kelimelerinde ifade etmezler, ancak kendileriyle birlikte, bu çöllerin
üzerine serilmiş tüm günlerine, hayatlarının her anına ve tüm hareketlerine götürürler.
Tutkularının tarihte kök salmadıkları aşikardı; tutkuları, sıtma dolu balçığa gömülü köylerinden dışarı çıkmıyor, bir elin
parmaklarını geçmeyecek sayıdaki evlerin ortasında gelişip gidiyordu. Gündelik yiyeceğin ve paranın ivediliği ve sefaleti vardı
bu tutkularda. Kibarlık budalalarının şekilciliğine bürünüp kendilerini gösteren bu tutkular, küçük ruhların ve ıssız toprakların dar dünyasında kabardıkça kabarıyorlardı;dul kadının ocağında çalı çırpının zayıf ateşi üzerinde homurdanıp ıslık çala çala kaynayan toprak tencerenin kapağını zorlayan buhar gibiydiler.
Hazırsındır insanları sevmeye. Hep birilerine güvenmek, birilerine yakınlaşmak, bir şeyler verme isteğiyle dolusundur. Güzel bir görüntüyü, güzel bir ezgiyi, güzel bir şiiri, bütün güzellikleri bölüşecek, paylaşacak birileri olsun istemişsindir. Senin yapında vardır bu sevecenlik. Yakınlaşmalarının çoğu yıkımlarla bitmiş olsa da böylesindir.
"İnsan böyle bir şey.Nerede hangi yaşta olursa olsun,kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara.Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor."
