Şimdi, bu gülüşüp eğlenmeler hızla sona erdiği için de kederliydik. Bunun bir çeşit kayıp, bir mutsuzluk olduğunu biliyorduk. Ama kötü duygu bizi birbirinden uzaklaştırmıyor, tuhaf bir şekilde birbirimize bağlıyordu.
Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu.
Ah! Yüreğimi bağrımdan söküp, akıp giden sulara atabilmek için neler vermezdim… Hiç acım kalmazdı o zaman, hiç pişmanlık kalmazdı içimde, anılarım olmazdı hiç.