Geçtiğimiz günlerde Ahmet Hamdi Tanpınar'ın 
Ahmet Hamdi Tanpınar Aydaki Kadın 
Aydaki Kadın isimli kitabını okuyup kitaplığıma kaldırdım. Eser Tanpınar'ın dört bin sayfalık müsveddelerinden öğrencisi Güler Güven tarafından toparlanarak son halini almıştır.
Kitap aslında Temmuz ayının son gününü, yalnızca 24 saat içerisinde yaşananları anlatıyor. Anlatıcı bu zaman diliminde toplam 3 kez geçmişe gidiyor ve geçmiş olayları bizlere aktarıyor. Bakıldığında roman 3 davet gecesi etrafında şekilleniyor. Baş kahramanımız Selim, Selim'in kendi iç dünyası, unutamadığı aşkı Leyla, arkadaşları, dönemin siyasi yansımaları akıcı bir dille anlatılıyor.
Tam anlamıyla bir Tanpınar romanı olanı eser iki ana bölümden ve bir de Ekler'den oluşuyor. İlk bölümü İç İçe, ikinci bölümü Karşı Karşıya isimlerini taşımakta. İkinci bölüm biraz daha akıcı diyebilirim.
Bu roman Tanpınar'ın günlükleriyle birlikte okunduğunda, günlük olayların, kişilerin nasıl romana sızmış olduğunu, özellikle ikinci bölümünün kendi hayatıyla yakın bir ilişkisi olduğunu görebiliyoruz.
Halide Edip, kitabında oldukça sade bir dille 1945 sonrası İstanbul sosyetesini, yanlış Batılılaşmayı, sermayenin insan hayatına etkilerini anlatıyor. Kitapta birbirine fiziken çok benzeyen fakat kişisel olarak birbirlerinden ayrılan Ayşe ve Safinaz'ın kendilerine çizdikleri yol toplumsal mesajlar ile veriliyor.
Toplumsal bir hiciv niteliğinde olan kitabın baş kahramanı Ayşe Balkar. Gözü 'karşının' alafranga yaşayışında olan Ayşe, öğretmeni Ali Bey'in yardımıyla karşının zenginlerinden Bolluk'ların kızlarına ders vermeye başlar. Devamında yaşanan olaylar neticesinde Ayşe, dışarıdan çok güzel gördüğü bu hayatın aslında çirkin ve sahte olduğunu fark eder. Kendinden taviz vermeyen bir karaktere sahip olan Ayşe yüzleştiği gerçekler sonucunda özüne sahip çıkar.
Safinaz ise bulunduğu muhitten başından beri memnun olmamasına rağmen sessiz kalıp boyun eğdiği için hayatının iplerini bir türlü elinde tutamaz. Mecbur yaşadığı çirkin ve sahte hayata devam eder.
Hacimli bir kitap, olaylar ve karakterler çok fazla..
Önerir miyim... emin değilim, okurken ben çok zorlandım. Dil ve üsluptan dolayı değil tamamen konu beni pek içine çekemedi. Fakat insanın özünü nasıl kaybettiğini, İkinci Dünya Savaşı sonrası İstanbul hayatını merak eden varsa okuyabilir, Adıvar bunu tüm gerçekliğiyle yansıtmış.
Sonsuz Panayır 
Halide Edib Adıvar
Ali Ayçil'in kaleminden dökülen satırları okurken çok kez kendimle yüzleştim, kendimle buluştum, kendimi gördüm, kendimi okudum. Yazar çok güzel noktalara değinmiş, anlamlı mesajlar vermiş. Dili yerinde kullanmış. Hiçbir fazlalık, abartı yok. Hiç yorulmadan ve sıkılmadan okudum tüm yazıları. En çokta İçim'i, İnceyim'i, Her Şey Tamam Bir Şey Eksik'i ve Başkalarının Giysisi Üzerimize Oturmaz'ı sevdim.
İçerisinde 31 tane deneme 2 tane de şiir bulunuyor. İnsanın kendi benliğini unutup modernleşme çabası içinde nasıl yalnızlaştığından güçsüzleştiğinden tutun adına aile dediğimiz hazinenin önemine; insanın kendisi ile barışık olmasının elzem olmasından tutun 'an'ların bizde bıraktığı, bırakacağı izlere kadar birçok konuya değiniyor Ali Ayçil. Altını çizdiğim, çizdikten sonra bir süre aynı cümleleri okuyup derin derin düşündüğüm oldu. Buraya birkaç alıntı bırakacağım. Umarım kitabı okursunuz, iyi okumalar dilerim.
''Sanıldığı gibi, insanı yıkan çektiği acılar değildir. İnsan çektiklerini paylaşamadığı için, kendi acısıyla sözleşmeye başladığında yıkılır.''
''Dünyaya gelmekle dünyadan göçmek arasındaki her şey yalnızca bir ayrıntıdır.''
''Bugün inceyim... Ama ne yaşadığım dünyayla, ne öteki insanlarla ne de geçmişimle ilgili inceliğim. Sanki her şeyden koparılmış ve kendi insanlığımla baş başa bırakılmışım gibi: Yalnızca benimle, benim ruhum arasında...''
Ceviz Sandıklar ve Para Kasaları 
Ali Ayçil
