''Kendimi kavrayamazsam, tüm varoluşum yitmiş demektir.''
Bazen içim sıkılır, sorunlarımla baş edemeyeceğimi düşündüğüm zamanlarda hemen bir Tezer Özlü kitabı açarım. Okurken insanın aklından çok çeşitli düşünceler geçiren bir yazar. İntihar etmeyi düşünürken bir yandan da yaşama sevincini yazar. Kendini bulmuş bir insan olduğunu düşünmüşümdür hep. Hayatını kendi kararları ile yaşayan ve asla boyun eğmeyen bir kişiliği var. Kitabın bir yerinde intihardan döndürüldüğü için kızarken, başka bir yerinde yaşamdan duyduğu sevinci anlatır. Asıl mesele onun kararlarıdır. Yaşamına veya ölümüne başkasının karar vermesine tahammül edemez. Toplumun kurallarına değil kendi kurallarına göre yaşamış, kendince yaşamı sevmiş, ruhundaki karamsarlığı ve ölme isteğini yaşamla harmanlamış bu yazarı okumaktan büyük haz duyuyorum.
Bu kitapta uzun bir yolculuk var. Sevdiği yazarların yaşadığı, gezdiği, yazdığı ve öldüğü yerlere yaptığı yolculuğu anlatmış. Öyle de güzel anlatmış ki sanki okuyanı kendiyle birlikte o trenlerde, o otel odalarında peşinden sürüklüyormuş hissi oluşuyor. Bu yolculukta ben de onunla birlikte mezarları ziyaret ettim, onunla içindeki, sevdiği yalnızlığına ortak oldum.
En sevdiğim kitabı da bu oldu sanırım. Ya ruhunu daha iyi anladım, ya da şu sıralar kendi ruh halim bu kitabı sevmeye çok uygundu. Çoğu kişiye karamsar bir yazar gibi gelebilir ama öyle olduğunu düşünmüyorum. Bence kendini arayış içindeydi her zaman ama bulmuştu da. Umarım ben de bir gün kendimi bulabilirim. :)
