Küçükken lojmanda otururduk ve herkesin ağacı olurdu. büyük ağaçları en yakın arkadaşlar bölüşürlerdi. çok fazla ağaç olmadığı için genelde her ağacın 3 4 tane sahibi vardı. Benim ağacımın ise tek sahibi bendim çünkü yaşlı ve cılız bir ağaçtı. Benim dışımda biri daha binse ağaç kesin kırıldı.Ağacımın en üstünde oturuyordum.Nerdeyse üçüncü kata kadar yüksekteydim. Annem seslendi ben de telaşlandım ve ayağım kaydı. üçüncü kattan düşüp ağır yaralanabilirdim ama sanki elleriyle beni tutmuş gibi ağacımın bir dalı beni tutmuştu. Her gün kahvaltıdan hemen sonra onunla sohbet etmeye gider kurdelelerle ağacımı süslerdim. Sonra kış geldi ve ben ne kadar ağlasam da sızlasam da lojmanın bekçi kulübesindeki sobayı ısıtmak için en yakın arkadaşımı kestiler. Bu kitap bana ağacımı hatırlattı. Her çocuğun da bir şeker portakalı olmalı..
