Durumum gerçekten de çok tehlikeli. Korkudan, aynı yanlışa bir kez daha düşme korkusundan, zamanında bitirememe korkusundan, son bir kez hüznü, güçsüzlüğü ve nefreti tatma korkusundan, ne kadar güzel ve önemli şeyleri kaçıracağım kim bilir.
Nietzsche, Proust, Baudelaire ya da Rimbaud, modaların çalkantısına rağmen ayakta kalıyorlarsa, bunu, zalimliklerinin çıkar gözetmemesine, şeytani cerrahilerine, hınçlarının cömertliğine borçludurlar. Bir eserin dayanmasını sağlayan, eskimesine engel olan şey acımasızlığıdır.
Okur Takip Önerileri
ruhunu sakınmadan açıp bana uzatmasının bir tek nedeni var: hüznün değerini bilmek. evet, biliyor: acı çeken saygıdeğerdir.
Eğer birisi onulmaz yalnızlığımızı giderebiliyorsa onu sevmeye yazgılıyız demektir.