Yavaş yavaş o akşam güneş inerken koya,
Ufku sarstı bir kuşun figanı boydan boya.
Bu bir aşık bülbülün hicran neşidesiydi,
Sanki bu yalvaran ses, tabiatın sesiydi.
Uzun gece tali‘siz bülbül terennüm etti,
Sevdiğine en içli feryadını dinletti.
Belli senin kalbin de tamamiyle tutuşmuş,
Fakat yazık, çırpınma bu kadar ey şirin kuş;
Seven kalpler sevilir sen de biraz gül artık,
Visal ufuklarına yüksel ey bülbül artık!