Affola
Sürekli ümitsizlik aşısı..
Güne bakmayı unutmuş çehrelerin uğultulu ve katmerli bulutu; kalbe gölge çekiyor. Oysa yürek kaçınır gölgeden, serinden ve soğuktan. Ümidini yitirmiş insanlara nasıl ki sonsuz bir merhamet nazarıyla bakıyorsam, ümitsizliğini bir pankart gibi taşıyan ve çevresindekilere bulaştıran insanlara da tiksinti dolu gözlerle bakıyorum.
Ümitsizlik şırıngalarıyla alakayı kestim, darılma yok.
··
1.584 görüntüleme
En çok da bu insanlar! yorar insanı. Her on kelimesinden biri off olan biri mutlu olamadığı gibi çevresindekileri de bu bahtsız çukura sürükler. Vahanın ortasında dahi susuz ve biçar olan bu varlığa acımaktan başka yeryüzünde bir daha karşılaşmamak üzere yolu göstermek gerek. O yol ki; vaha hasretinde fakat çöle mahkum..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.