Aslında kimsenin dünyayı kurtardığı yok. Sadece bir gün kurtarabilme şansının kucaklarına düşuverme ihtimalini seviyor herkes.Ve nedense böyle şeyler hiç olmuyor. Biz sıradan insanların unutulacağı günler o kadar da uzak değil. Bir gün gelicek ve dünya üzerindeki kimse adımı hatırlamayacak.Yalnızca bir soy ağacında var olucak belki. Ve ben o gün gelene kadar başkalarının tanımlamalarıyla yaşamayı reddediyorum. Hayatta parmak uçlarımla değil ayaklarımı yere vura vura gezicem. Yolu tesadüfen benim yolumdan geçmiş birisi ayak izlerimi görsün istiycem. Sesim hep gür ve bana ait olucak. Çünkü seçim yapabiliyorum. En nihayetinde kendimi tanımladığım şeyi de ben seçiyorum. Ve şu noktadan sonra kim olduğumu en iyi ben biliyorum.