"Gerçek bende nefes darlığı yapıyor."
Kitabın orjinal dilinde ki Fransızca ismi 'Syllogismes de L'Amertume', yani 'Acılık Kıyaslaması', çevirmen 
Haldun Bayrı Türkçe'ye Burukluk adı ile çevirmiş. Burukluk Fransızca 'acidité' yani hem asit hem de burkulma adı ile çevriliyor. Açıkçası ilk anlamı olan Acılık Kıyaslaması kitabın doğasına daha çok uyuyor, neden bu isimde Türkçe'ye çevrilmiş anlamadım.
Romen deneme yazarı ve ahlakçısı Emil Michel Cioran 8 Nisan 1911'de Rasinari'de (Romanya) doğuyor. Henüz 18 yaşında 
Henri Bergson üzerine hazırladığı bir tez ile lisans diploması alıyor. Felsefeye olan ilgisi kaleme aldığı kitaplarına da yansımıştır. Yazarın felsefe ve filozoflar hakkında yapmış olduğu kıyaslamalar, bu konuda ne kadar çok okuma ve araştırma yaptığının göstergesi.
Okumuş olduğum incelemelerde neredeyse herkes kitabın aforizmalardan oluştuğunu belirtsede bu tam olarak böyle değil. Kitabın geneli yazarın etkilendiği başka yazarlar ve filozoflar hakkında kısa kısa düşüncelerinden oluşuyor.
Dante'nin Üçleme'si şeytanın itibarını iade için bir Hıristiyan'ın girişmiş olduğu en yüksek çabayı teşkil eder, diyor bir yazısında,
Shakespeare: bir gül ile bir baltanın buluşması, diyor bir başka yazısında, Benjamin Constant'dan sonra hiç kimse hayal kırıklığının tonunu bulamamıştır.
İnsanlardan kaçışı ana hatlarıyla benimseyen kişi, eğer daha ileri gitmek istiyorsa, Swift ekolüne yönelmelidir: insanlara karşı duyduğu horgörüye nasıl bir sinir ağnsı yoğunluğu verebileceğini orada öğrenecektir. Bu yazısından sonra 
Benjamin Constant 'ı en yakın sürede okuyacağım, merak ettim.
Cioran bu kitabı 1952 yılında yayınlıyor ve bir çok yayınevi ve edebiyat dergileri önce Cioran'ın yazdıklarından rahatsız olduğu için yayınlamıyor. Neden mi? İçerisinden bir kaç alıntı paylaşayım;
"Çok önemli sınavlarda, sigaranın yardımı Inciller'den daha etkilidir."
"Eğer Tanrı'ya inansaydım, kendimi beğenmişliğimin haddi hududu olmazdı: Sokaklarda çırılçıplak dolaşırdım..."
"Tanrım, sensiz deli oluyorum, seninle daha da deli oluyorum!""
"Hayatta kalmayı başardım, anlıyor musunuz? Kendimi şafakta öldürüp öldürmeyeceğimi sorduğum onca geceden sonra hayatta kalmayı..."
"Tanrı'nın dahi kurtaramayacağı ruhlar vardır; dizlerinin üzerine de çökse, onlar için dua da etse."
Yani anlayacağınız üzere kitabın geneli Tanrı'yi yok saymak ve intiharı normalleştirmek. Hazır intihar konusu açılmışken Cioran'ın bu konuda inandığı bir felsefesi, bir ideolojisi var. Ne zaman hayattan bıksa intihar etme düşüncesi aklına gelince rahatlıyor, yani bir nevi intiharın tüm sıkıntıların çözümü, bir odak noktası olduğunu düşünüyor. İnternette bu konu ile alakalı röportajları da mevcut isteyen bakabilir, yazarı daha iyi tanımak adına.
·
445 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.