''Derken bir gün bir kitap çektim, açtım ve kalakaldım. Birkaç paragraf okudum. Sonra çöplükte altın bulmuş gibi kitabı masaya götürdüm .'' diye anlatıyor Toza Sor'u

Charles Bukowski . Toza Sor... İsmi oldukça merak uyandıran bir kitap. Kapağı daha da merak uyandırıcı. Güneşin batışını ya da doğuşunu izleyen yalnız bir adam var kapak fotoğrafında, ıpıssız bir çölde. İsmi Arturo Bandini... Bukowski'nin referansı ve kapak fotoğrafının çekiciliği ile kitaba başlıyorum. Karakterimiz Bandini, olgunluk çağına erişmiş olmasına rağmen, hâlâ içinde gereksiz hırsları olan, zaman zaman nefretini sırf inadına sırf gıcıklığına ortaya çıkaran, aynı zamanda da duygusal, ve hayattaki en büyük gayesi yazdığı öykülerin basılması olan bir adam. Geçimini bu öykülerin küçük bir dergide yayınlanmasından sağlasa da asıl amacı büyük bir roman yazıp ünlü bir yazar olmak. Ve arıyor...Her yazar gibi... Aradığı şeyi bilmiyor. Olmak istediği kişiyi bilmiyor. Ne yazacağını bilmiyor. Kafasında bir karakter var ve onunla konuşuyor ve çokça saçmalıyor. Beklemediği bir anda bir kadına aşık oluyor mesela. Ama kadına kötü davranıyor, dalga geçiyor. Sert ve umursamaz erkek rollerine giriyor. Bu aslında olmak istediğini sandığı kişi. Ama içten içe neden böyle yaptığını sorguluyor, kadına üzülüyor. Olmak istediği kişiyle, olduğu kişi arasında kalan Bandini, aslında hep kendini kandırıyor. Hasta bir adamla rekabet ediyor mesela ve kaybettiği anda adamın hastalığı üzerinden onunla dalga geçiyor. Ama kendisiyle baş başa kaldığı zaman bu yaptığına inanamıyor. Bazen Tanrı ile alay ediyor, hatta Tanrı'ya aşağı gel de sana gününü göstereyim diyecek kadar ileri gidiyor ama bazen kiliseye gidip Tanrı'ya dua ediyor. İçindeki karakterler arasında sıkışıp kalmış bir adam Bandini. Toza Sor'u, Bandini'nin yolculuğunu okurken aklıma önce Meursault geldi. Sonra düşündüm, gerçekten bu kitapta ; Albert Camus'den

Yabancı , Perec'ten

Uyuyan Adam , Yusuf Atılgan'dan

Aylak Adam kitaplarındaki hava var. Yine o umursamaz, ruhsuz, yönünü kaybetmiş ve hep bir arayışta olan adam. Ama asla aradığını bulamayan. Hangimiz aradığımızı bulabildik ki zaten? Hangimiz Meursault ya da Bandini değiliz ki? Biraz da yazarın dilini konuşalım. Kitap şahane bir akıcılığa sahip olmakla birlikte, yalın bir anlatıma da sahip. Sıkan cümleler ve bölümler yok. Akıp gidiyor hikaye. Bandini ile birlikte Camilla adında bir de kadın karakterimiz var. Yazar arka plandaki diğer karakterleri fazla anlatmamış gerek de duymamış buna ama Bandini ve Camilla karakterlerinin tahlilleri çok başarılı yapılmış. Hatta Camilla öyle içsel bir karakter ki sırf kendisi için bile bir kitap daha yazılabilirdi bence. Uzun zamandır okumak isteyip de sonunda okuduğum bu kitabın incelemesini yapmasam olmazdı, çünkü gerçekten beklentimin de üstünde bir kitaptı ve bir şeyler yazmak istedim. Okuyacak kişilerin beğenmesi dileğiyle... Herkese keyifle okumalar...Kitapla kalın... “İyi de sözcükler neredeydi, beraberimde getirdiğim şehvet neredeydi? Bütün o hayaller, arzum, cesaretim neredeydi ve neden orada oturmuş hiç de gülünesi olmayan şeylere kahkahalarla gülüyordum ?” sayfa 88 ''Bir sigara yaktım ve bekledim. Kıyamete kadar bekleyecektim. Tanrı canımı alana dek .'' sayfa 21 “O denli yaraladılar ki beni, kitaplara sığındım .” sayfa 44