Uzun bir aradan sonra yeniden 2. Dünya Savaşı romanı aldım elime. Oysa tövbe etmiştim. 
Teneke Trampet , 
Çizgili Pijamalı Çocuk , 
Boyalı Kuş , 
Göremediğimiz Tüm Işıklar, 
Anne Frank'ın Hatıra Defteri gibi daha adını sayamayacağım bir çok eser okumuştum bu dönemi anlatan ve insanlığımdan utanmama fazlasıyla yetmişti bunlar.
Daha fazla yaramı deşip insanoğlu denen türün yapabileceği korkunç şeyleri ne okumak ne de seyretmek istiyordum ki ilki daima ikinci eylemi de beraberinde getirmiştir zihnime. Okuduğum her şey tüm iğrençliğiyle zihnimde canlanırken mide bulantısı, nefes darlığı çekmeye başlayıp kitabın kapağını kapatırım bir çok kez.
Kendine niye bu işkenceyi yapıyorsun, diye soracak olursanız tam da “Kızıl Darı Tarlaları”nı okuma nedenimle aynı cevabı verebilirim. Bazı kült eserleri okumamış olmaktan duyacağım utanç , beni insan olmaktan duyacağım utançtan daha çok eziyor. Yani kimse için değil, “Ben bu kitabı nasıl okumamış olabilirim!” diye içim içimi yiyor.
İşte bu sebeple, işkence çeke çeke, Japonların Çinlilere yaptığı işkenceleri ; insanlık dışı davranışlarını insanlığımdan utanarak okudum. Edebi zevk vs. yok kardeşim. Böyle bir kitabı okurken hiçbir zevk alamıyorum ben. Alana da şaşıyorum doğrusu.
·
352 görüntüleme
2. Dünya savaşı kitapları yüreğime oturur fil gibi, yaşanmıştır ve tarih affetmez kitaplarda yazar tüm acılar , okunmaktan kaçarım çünkü gerçekten utanırım “insanlıktan” , kulüp için okuyacağım ben de bakalım rüyalarımda kimlerle hesaplaşacak uyanınca tüm yüzlerden nasıl da iğreneceğim
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.