Yaşamak , yazarın kendi iç ve dış dünyasında harmanladığı gerçekçi yaşam ve duyguları ele alan bu günlük türündeki kitapta, okurun yaşama, yaşamaya dair o alışılmış büyüyü fark etmesini sağlar. Bunu bazen Allah sevgisini açıklayarak yapar. Anne şefkatindeki yaşamın bölünmezliğini fark ettirir. Kadının kutsallığını anlatır. Doğumun, doğmuş olmanın o sevincini paylaşır okurları ile. Çocukların masumiyetlerini hayatın dokunulmamış güzellikleri ile bütünleştirir.
Yazarın kalemi zor gibi görünse de, birbiri içine geçen cümleler ve duygu fırtınası olsa da onun ne demek istediğini anlıyorsunuz. Kitabı yarım bırakan okurların, yazara haksızlık ettiğini düşünüyorum. Çünkü Zarifoğlu, fark edilmeyen, bir köşede unutulmuş ama bizimle birlikte yaşamaya devam eden parçaları birleştirip fark etmemizi sağlıyor. Yazıları aniden farklı bir sokağa çıkar gibi şiirlere karışıyor. O yarım kalmışlığı dizelerle tamamlamak istiyor. 1960-1970'li yılların görünümü, ailesi, yaşadığı ev, gezisi ve şair eşrafından arkadaşları ile bir araya gelip yaptığı hasbihaller kitapta mevcut. (Ben, babasının Cahit için yazdığı mektuplara yer verdiği sayfaları çok beğendim)
Kitabı temin ederken bile bana bir şekilde kendini fark ettirdi. Beni al ve oku dedi sanki. Beni bulduktan sonra bilmiş ol, beni tanı, beni öğren dedi. Ona dair her şeyin yetersiz kalacağını bilsem de bu zarif ruhlu adamı keşfetmiş olmak çok çok güzel.
