Çürüyen bir evrende geviş getirmek...
Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet – geçmişinde bunların hiçbiri yok; hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. İz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki?
Bu kitabı okumak benim için pek de kolay değildi. Yazar günlük hayatta karşılaştığımız düşünmekten kaçındığımız ne varsa adeta bir tokat gibi vuruyor yüzümüze.. Kaos öğrenilen her şeyi reddetmektir. İnsanın kendi olmasıdır. Varlık dilsizdir ve zihin gevezedir, bunun adı "bilmektir"...
Yazarımıza göre kitap okumak dahil her şey anlamsız bir çabadan ibaret. Bu kadar anlamsızlık içerisinde bir kitap yazıp çabalamış olması, her şeyin o kadar da manasız olmadığını gösteriyor sanırım. :) Kitabın her köşesinden safi nihilizm fışkırıyor. Bu durumun ilginç olan yanı: aynı anda, hem coşkudan coşkuya sürüklerken hem de karamsarlığın en koyu labirentlerinde dolaştırmasıdır. Cioran, ifade araçlarından en kışkırtıcı olanı olan yazmak edimiyle, ruhundaki ve bedenindeki bu hiçliği, bu boşluğu, bu umutsuzluğu, bu anlamsızlığı alt etmeye çalışırken, bizlere de onunla beraber, bu çetin savaşın bu buruk zaferini, alaycı ve tepelerden bakan bir tebessümle kutlamak düşer.
Umutsuzluğu ve karamsarlığı sebebiyle Nietzsche ile karşılaştırılıyor yazarımız.
Nietzsche, insanlığa karşı "Üst-insan"ı müjdelerken; Cioran'da ise bu düşünce "Alt-insan"a, hatta bir "Alt-hayvan"a doğru evrilir. Çünkü ilerleme diye bir şey yoktur, hiçbir zaman da olmamıştır ve bundan sonra da olmayacaktır. Bir ilerleme varsa eğer, bu teknolojik bir ilerlemedir ve bu da birtakım yanlış anlaşılmalara yol açmıştır. Ancak, tarihin her dönemi gerileme, çürüme, yozlaşma ile doludur ve zaman, insanın aleyhine işlemektedir.
Nietzsche her ne kadar delirerek öldüyse de; Cioran'a göre, onun sonunun bile filozoflar arasında iyi olduğu söylenebilir. Cioran'sa, ömrünün son döneminde yakalandığı Alzheimer hastalığıyla, hayatı boyunca yaşadığı tüm mutsuzluğu ve tüm düş kırıklıklarını ölmeden önce gömüp, o da acılarından arınmış bir halde bu dünyadan göçüp gitmiştir. İşte alın size, felsefeye karşı baş gerekçe!
Son olarak ; kitap oldukça karamsar ve nerdeyse her cümlesinde rahatsız edip tokat etkisi bırakıyor. Melankolik kitaplar hep daha çok ilgimi çekmiştir. Anlaşılması oldukça zor olan bu yazara bu kitap ile başlanmasını önermiyorum. Aforizma olan 
Burukluk kitabından başlayabilirsiniz. İntihar için bile geç kalmış biz insanlara keyifli okumalarr diliyorum...
"Hayat’ın yaşını hissederim; yaşlılığını, tiritliğini... Hesaplanamaz çağlardan beri, cansızlık denen o sahte ölümsüzlüğün mucizesi sayesinde yerkürenin üzerinde yuvarlanıp gitmektedir." ( syf:131)
·
1 artı 1'leme
·246 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.