Sino-Tibet Dilleri ve Çin'de anlaşma dili olarak Mandarince:
Çin dili kuşkusuz "lehçe" sözcüğünün kullanımı konusunda en çok tartışma yaratan dildir. 2000 yılında 1.200.000.000 kişi tarafından konuşulan bu dilin engin alanı üstünde doğal olarak birçok farklı kullarunu vardır. En önemlisi Çin'in büyük bölümünde konuşulan ve resmen putanghua "ortak dil" olarak adlandırılan Mandarin dilidir. Kuzeyde, Sarı Irmak (Huang He) havasında ortaya çıkan Çin halkı yavaş yavaş Yangtze havzasına, ardından güneydeki dağlık bölgelere yerleşti; buralarda Mandaıin dilinden bütünüyle farklı, Mandarin dilinde olduğu gibi kendi aralarında da anlaşamayan ağızlar ortaya çıktı. Bunlar, resmen lehçe olarak tanımlandı; ama dilbilimcilerin gözünde gerçek birer dil oluştururlar. Bu ağızlar güneydoğudaki aşağı yukarı beş yönetim bölgesine dağılmış durumdadır. Bunlar Şanghay'daki ve Zhejiang'daki Vu (100 milyon kişi konuşuyor), Jiangxi'deki Gan (25 milyon kişi) ve Hunan bölgesindeki Şyanğ dilidir (50 milyon kişi). Tayvan'ın karşısındaki Fujian'ın çevresinde, başkalarıyla olduğu kadar kendi aralarında da farklılıkları sergileyen beş Min ağzına (50 milyon kişi) rastlanır: kuzeyde (Min-Bei), doğuda (Min-Dong) ve Puxian, merkezde (Min-Zhong), güneyde ve ayrıca Tayvan'da (Min-Nan). Jiangxi'yle Guangdong yakalannda Hakka ya da Kejia (40 milyon kişi) ve son olarak da Guangdong ve Guangxi'de Yue ya da Kanton (70 milyon). Tıpkı Mandarin dilni konuşan yaklaşık 500 milyon kişiye karşı 300 milyon kişiyi temsil eden on kadar dilin oluşturduğu bir bloğa benzer bu.
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.