Bana kalırsa da bazı kitapların mutlu sonla bitmemesi gerekir. Kötülüğü ölümün değilde yalnızca iyiliğin temizleyeceği herkese söylenmeli. Gerçeği acıyla yüzümüze vurmalı ki satırlar, anlayabilelim doğrunun kıymetini. Hikayede anlatılan yer bana hiç uzak değil sanki Batı Torosların bir köyünde geçiyor. Aslına bakarsan Türklerin tümünde ki ana duygular sanki bir kaynaktan fışkırırcasına, aynı tadı veriyor. Kitap çok iyi betimlenmiş. Mümin dede yerine nasıl utandıysak. Orozkuldan nasıl tiksindiysek işte bu tamamen yazarın marifeti. Kısa ve akıcı okuması zevkli. Beğenmediğim tek nokta iç içe geçen hikayelerin bütünlük zincirini bozmasımdan korku duymak oldu. Gerekli yerler elbette vardı. Yazarın okuduğum ilk kitabı ama ilham verici olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Yıllar geçti ama yaşayanlar hiç değişmedi. Öfke tüm dünyadaki insanlar için hâlâ itici güç durumunda. Ve insanlar hâlâ marralları vuruyor ( marallar* burada insanın idealize ettiği her şey olabilir). Çocuklarını bu inanışa göre yetiştiriyorlar. Hayvanlardan doğa sevgisinin yüceliğinden bahsediyorlar fakat toprağın altındaki maden bir göz kırpmaya dursun ilk zeytin fidanını yine aynı insanlar köklüyor. Ve geriye çoğunluğun önündeki bir avuç kalmış zavallı insanların çaresiz direnişlerinin çığlıkları kalıyor. Maalesef bu hikayede mutlu bitmiyor ama boşuna değil her gün toprağın altında çıkmak ve yeşermek için bekleyen binlerce direniş tohumun ayak sesleri yükseliyor. Ve şafağın en karanlık olduğu şu anda bize güç ve ışık oluyor

Beyaz GemiCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 201871bin okunma

·

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İnci Küpeli Kız