Gönderi

O zamana değin, çocukken insana sonsuz gibi görünen bir yolda, yılların yavaş yavaş ve hafifçe geçtiği, böylece hiç kimsenin akıp gittiklerinin ayırdığına varmadığı bir yolda, hep ilk gençliğinin kaygısızlığı ile ilerlemişti. Insan, bu yolda sakin sakin, çevresine merakla bakarak ilerlerdi, aceleyle gerçekten hiç gerek yoktu, ne arkanızda sizi sıkıştıran ne de tabii, bekleyen birileri bulunurdu, arkadaşlarınız da kaygısız, oynamak için sık sık durarak ilerlerdi. Evlerinin kapısından büyükler size dostça selam verir ve suç ortaklığı dolu gülüşlerle ufku gösterirlerdi; böylece yürekli ve tatlı arzularla çarpmaya başlar ve insan kendisini az ötede bekleyen harikulade şeylerin umudunu tadar; gerçi o şeyler henüz uzaktadır ama bir gün onlara ulaşılamayacağı kesin, tartışmasız bir biçimde kesindir.
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.