“...muhakkak farklı bir şey olagelmeli, öyle bir şey ki, insan ‘artık sonuna gelmiş olsam bile beklemeye değmiş’, diyebilmeli.”
Tatar Çölü, Drogo adlı bir subayın yalnızlığını ve bir kısır döngüde sıkışmışlığını anlatır. Subayımız ilk görev yeri olarak neredeyse hiçliğin ortasındaki, yıllardır ne dostun ne de düşmanın uğradığı Bastiani Kalesi’ne gelir. Geldiği ilk gün buradan bir an önce gitmesi gerektiğine çoktan karar vermiştir. İlk geldiği zamanlarda binlerce askerin bu kadar tekdüze ve birbirinin aynısı günleri nasıl geçirdiğini anlayamaz oysa kendisi her gideceğini söylediğinde daha da bağlanır bu kaleye. Çünkü bir şey olacağına dair ümidi bedenini ele geçirmiştir. “ Şimdi umut vaktiydi ve kendi kendine belki asla gerçekleşmeyecek olan ama insana yaşama cesareti veren...” Drogo bu kalede 30 yıl boyunca kalarak gençliğini heba eder, o çok beklediği fırsat geldiğindeyse artık değerlendiremeyecek durumdadır. Varoluşunun ne kadar anlamsız olduğunu aslında o gün fark eder ama artık çok geçtir.
Aslında biz de Drogo’dan farklı değiliz. Çoğumuz fırsatın ayağımıza gelmesini bekliyor gelmedikçe de kaderimize lanetler ediyoruz. Olduğumuz yerde bekleyerek bir atılımla ulaşabileceğimiz bütün fırsatları elimizin tersiyle bir kenara itiyoruz çünkü buna alıştık ve böylesi çabalamaktan çok daha kolay geliyor. Bu fırsatı yakalamak için çabalayanlaraysa şanslı diyoruz. Hepimiz büyük bir şeylerin olmasını bekliyoruz. Peki ya bizler, kendi hikayemizin baş kahramanı değilsek ve kaderimize sıradanlık yazılmışsa?
