onunla konuşmak, muhteşem bir kemanı çalmak gibiydi. arşenin her bir dokunuşuna ve titreşimine yanıt veren ve insanı etkileyiş tarzında son derece büyüleyici bir şey olan bir keman.. başka hiçbir şeye benzemiyordu.
insanın ruhunu zarif bir şekle sokarak bir süre orada bekletmesi, sonra tüm düşünsel görüşlerine tutkunun ve gençliğin musikisini ekleyerek bunları birer geri yansıma halinde ona dinletmesi ve sonra da mizacını zarif bir su ya da ilginç bir koku misali başkasına aktarması.. insana gerçek bir neşe veriyordu bütün bunlar.
Sayfa 64
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.