Bu incileri bir cadı vermişti bana,
gecenin tanıksız karanlığında.
Boynuma dizmiştim bende her birini,
dönüştürüp zarif biçimli bir boyunluğa.
Gerçeğin incileriymiş bunlar aslında,
fısıldarlarmış gerçekleri kıvamlı kana.
Gördüğümde bu inciler vardı boynumda seni
gezindi durdu bir fısıltı damalarımda.
Dinlememiştim ben onu oysa,
çirkin ama bilge bir cadıya inanmaktansa,
inanmıştım sahte ama büyüleyici sana.
Sen o yalanlarda gezdirdikçe dilini,
daha da şiddettle fısıldadı incilerim kanıma.
Her yalanında biraz daha titredim korkuyla,
ama kaçmadım sonuna kadar sarıldım sana.
Senin yalanlarına verdiğim her yanıtta,
inciler gömüldü boynuma.
Birer birer döküldüler boğazıma,
dayanamadılar sahtekârlığına.
Sırf beni korumak adına,
karıştılar kanıma.
Boğdular beni sana olan inancımla, ancak o zaman bıraktım kanmayı o yanıltıcı güzellikteki sana.
Şunu asla unutma,kanımda fısıldayan inciler olmasa da tanırım artık senin sahtekarlıkla donanmış ruhunu.
Çünkü sayende, çokça oynadım bu oyunu.
-ʚїɞ
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.