Yazacaklar birikince kelimeler ardı sıra kaçıyor. Hani çok acıktığımda iştahım kesilir ya, işte öyle bir şey. Zaten yazsam da kendime yazıyorum. Demek ki kendime de zaman ayıramıyorum bu aralar. Yazdığım günlüklere ara vermiş gibiyim. Kelimelere ara vermiş gibiyim. Düşüncelerime ara vermiş gibiyim. Kendime ara vermiş gibiyim.
Ertelemeyi pek sevmem aslında. Yoğunluk ve yorgunluktan olsa gerek. Bu aralar biraz yorgun ve yoğunum. Zihinsel yorgunluğuma sebep olan bir çok şey var. Yaklaşık iki aydır zihinsel olan yorgunluğum yerini fiziksel yorgunluğa bıraktı gibi. Yataktan çıkasım yok. Uyumak istemiyorum, uzanmak istiyorum.
Bu aralar başımın ağrısı bir hayli arttı ve beni biraz yoruyor. Dinlemek bilmeyen ben, her iki adımda bir dinleniyorum. Elimi başımdan ayıramıyorum. Sanki elimi başıma attığımda ağrısı kesiliyor gibi. Kesilmiyor ama refleks olsa gerek. En azından göz perdelerime karanlık bir ortam yapıyor ve rahatlıyorum.
İnsanlardan uzaklaşmak istiyorum. Konuşma sesi gürültü gibi geliyor. Fısıltıya bile tahammül edemiyorum bazen. Her akşam yaptığım gibi akşam kol saatimi yatağımın yanındaki komodine koyuyorum. Ama son bir haftadır o tik tak sesi beni uyutmuyor. Defalarca gece saati duvara vurup kırmamak için uzaklaştırdım kendimden. Sanki saat komodinde değil de beynimde yer alan bir çanın içinde çalıyor gibi yankılanıyor