Kitabın son sözünde Neil Gaiman, "Bu kitap bir uyarı. Sahip olduklarımızın değerli olduğuna ve bazen de değer verdiğimiz şeyin kıymetini bilmediğimize dair bir anımsatıcı," diyor. İtfaiyecilerin yangınları söndürdüğü değil de yangın çıkardığı bir zaman. Yakılan şeylerse kitaplar. Çünkü artık insanlar düşünmek, okumak istemiyor. Devlet desen insanların düşüncelerini baltalamaya dünden razı ve bu yüzden itfaiyeciler tüm kitapları yakıyor. Guy Montag da bir itfaiyeci. On, on iki yıldır kitap yakıyor. Ve bir gün karşı evde yaşayan Clarisse adındaki bir genç kızla tanışıyor ve onunla konuştuğundaysa aydınlanma yaşıyor diyebiliriz. Kitap gerçekten nefes kesiciydi. Çok ürkütücü bir havası vardı bence. Mekanik tazılar, tüm duvarları kaplayan televizyonlar, evlerinde kitap bulundurdukları, okudukları için yanan insanlar... Tüm bunlar bana bizim de yıllar sonra böyle korkunç bir hal alabilecek olma ihtimalimizi düşündürttü. İnsanların düşünmek istemiyor oluşu, okumayalım hadi sadece televizyon izleyip arabaları çok hızlı sürelim ve mutlu olalım tarzında bir yaşayışa geçmesi çok üzücüydü. Kitabın yazılış aşaması gerçekten ilginç. Yazar Fahrenheit 451'i yazmadan önce bu konuyla ilgili birçok kısa hikaye yazıyor. Yazarın önsözde bahsettiği şeyse şu: "Montag koştu, ben takip ettim. İşte Montag'ın romanı. Bu romanı benim için yazdığından ötürü ona minnettarım."

Fahrenheit 451Ray Bradbury · İthaki Yayınları · 202290,2bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

k