(?) Ben de babamı tanımıyorum ya…(?)
O akşam ilk kez konuştuğum Atatürk'le aramızda şunlar geçti:
— Senin ismin nedir?
— Cemal!..
— Sonu yok mu bunun?
— Var, Cemalettin...
Bunun üzerine Atatürk birden bana doğru ilerliyerek:
— Haaa... dedi. İsimler Kemalettin olur, fakat Cemalettin olmaz. Sen yine Cemal kal ! Dinin Cemali miydin ki, sana bu ismi koydular?
Aradan yarım saat geçmişti. Yemek devam ediyordu. (…)
Fakat Atatürk, bu Cemal adına tutulmuş olacak ki yeniden seslendi:
– Bu Cemalettin ismini kim koydu sana?
Artık adamakıllı korkmağa başlamıştım;
– Babam, diye cevap verdim.
– Öyle ise baban ne adammış senin. Diye sertçe çıkıştı.
Bunun üzerine:
– Ben babamı tanımıyorum. Deyince yüzü daha da sertleşti:
– Babamı tanımıyorum ne demek? Sen babasız mı doğdun? Baban yok mu senin?..
– Ben dokuz aylıkken babam ölmüş.
Atatürk üzüldüğümü yüzümden okumuş olacak ki, birden sesini yumuşattı:
– Ananı tanıyorsun ya yeter!.. Dedi. Ve biraz durduktan sonra ekledi: Ben de babamı tanımıyorum ya… (…)
Atatürk tekrar beni çağırdı. Yemek isteyecek sanıyordum. Fakat Onun aklı hep benim ismimde değil miymiş.
– Ulan, bu ismi sen mi koydun, baban mı? Diye bar bar bağırmaya başladı.
Çok korkmaya başlamıştım. Benim korktuğumu görünce daha fazla bağırıyordu. Artık elim ayağım titremeye başlamıştı. Ayakta duracak halim yoktu. Belki daha fazla kızar da kovulurum, diye gözünden uzaklaşmaya karar verdim. Saat üçe doğru sofrayı bırakarak yatmaya gittim.
O gece sabaha dek gözümü uyku tutmadı. Yattığım yerde dua ediyordum. Kabusla karışık korkulu rüyalar
gördüm. Yavaş yavaş geldiğime pişman bile olmağa başlamıştım. Bu isim de başıma iş açıyordu galiba…
Nereden bulmuşlardı bu “Cemal”i de, bana takmışlardı?
Sayfa 18 - Derin Tarih Kültür YayınlarıKitabı okudu
··
217 görüntüleme
Her an yine o bahse döneceğinden ödüm kopuyordu. Saat gece yarısını geçiyordu. Birden adım la bana seslendiğini duydum ve yanına koştum.
— Cemal, senin bu ismini değiştirelim olmaz mı? Sen kendine göre bir isim bul bakalım... Şaşırmıştım. Daha cevap vermeğe vakit kalmadan:
— Ben sana buldum isim, dedi. Senin ismin Çelebi olsun...
O gün Saray'da kim varsa herkese ve bütün misafirlere beni yeni gelmiş önemli bir kişiymiş gibi tanıtıyor:
— Bu zatı bilir misiniz, Çelebi'dir... Diyordu. Böylece Atatürk'ün serzenişlerinden, hatta bağırmalarından kurtuluyor, üstelik O'nun sevdiği, çağırırken zevk duyduğu bir isme de sahip oluyordum. Böylece adım 20 Temmuz 1927 den itibaren «Çelebi» olarak kaldı. Arkadaşlar da hâlâ böyle çağırırlar.
s:21
yalantarih.com/m-kemalin-islam...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.