(?) Ben de babamı tanımıyorum ya…(?)
O akşam ilk kez konuştuğum Atatürk'le aramızda şunlar geçti:
— Senin ismin nedir?
— Cemal!..
— Sonu yok mu bunun?
— Var, Cemalettin...
Bunun üzerine Atatürk birden bana doğru ilerliyerek:
— Haaa... dedi. İsimler Kemalettin olur, fakat Cemalettin olmaz. Sen yine Cemal kal ! Dinin Cemali miydin ki, sana bu ismi koydular?
Aradan
Sayfa 18 - Derin Tarih Kültür YayınlarıKitabı okudu
··
217 görüntüleme
Her an yine o bahse döneceğinden ödüm kopuyordu. Saat gece yarısını geçiyordu. Birden adım la bana seslendiğini duydum ve yanına koştum.
— Cemal, senin bu ismini değiştirelim olmaz mı? Sen kendine göre bir isim bul bakalım... Şaşırmıştım. Daha cevap vermeğe vakit kalmadan:
— Ben sana buldum isim, dedi. Senin ismin Çelebi olsun...
O gün Saray'da kim varsa herkese ve bütün misafirlere beni yeni gelmiş önemli bir kişiymiş gibi tanıtıyor:
— Bu zatı bilir misiniz, Çelebi'dir... Diyordu. Böylece Atatürk'ün serzenişlerinden, hatta bağırmalarından kurtuluyor, üstelik O'nun sevdiği, çağırırken zevk duyduğu bir isme de sahip oluyordum. Böylece adım 20 Temmuz 1927 den itibaren «Çelebi» olarak kaldı. Arkadaşlar da hâlâ böyle çağırırlar.
s:21
yalantarih.com/m-kemalin-islam...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.