Son 3 yıldır kendime yıllık 52 kitap hedefi koydum. Her seferinde de bunu yaptım. Ne kadar çok kitap okuduğumu bilen insanlardan genelde hep şu yorumu duydum:
"Ne güzel! Kitaplar dünyanın en güzel şeyi ama BÖNÖM KÖTÖP ÖKÖMÖK ÖÇÖN HÖÇ ZÖMÖNÖM YÖK!"
Benim hayal dünyamda her insan yıla 52 hatta daha fazla kitapla (Neden benden daha az okusunlar ki?) başlar. Sonra bir kitap hırsızı her hafta onun kitaplığından bir kitap çalar. Peki bu kitap hırsızı kim mi? Hadi gelin onu birlikte yakalayalım. Şimdi hiç o kitap okumaya zamanı olmayan insanla konuşalım. Önce işini ya da okul hayatını, oradaki dedikoduları anlatır. Sonra tv'de izlediği dizinin son bölümünü, youtube'da izlediği birkaç videoyu, geçen gittiği yerden instaya attığı fotoları, sinir olduğu kızın instaya attığı fotoları, eski sevgilisinin yeni sevgilisinin instadaki fotolarını...
Şimdi siz de bulabildiniz mi bu kitap hırsızını? Bana "Momo" romanındaki duman adamları anımsattı bu kitap hırsızı biraz.
Elimdeki kitabın baş kahramanı Liesel Meminger ise tam aksine hırsızlık yapmasına sebep olacak kadar sever kitapları. Dönemin Nazi Almanyası için oldukça trajik çünkü insanlar Adolf Hitler'in doğumgününü kutlamak için meydanlarda kitaplardan oluşturdukları bir piramit ile şenlik ateşi yakıyorlar. Bu satırları okurken odamdaki sıcaklık fahrehneit 451'i buldu. Kitabın nasıl duygu geçirdiğini bir de siz düşünün. Hem bu kadar yakıcı hem de bir o kadar naif bir romandı. Uzun yıllar etkisi sürecek cinsten. Kelimelerin gücü işte. :)
İyi okumalar dilerim.
