Merhaba
Bir çocuk sahibi olmaya karar verdikten sonra psikoloji, aile - çocuk türünde kitaplar okumaya başlamıştım. Bu alanda ne kadar çok okuma yaparsam o kadar iyi bir anne olacağımı zannediyordum çünkü. Okudum da.
Fakat oğlum dünyaya geldiğinde bildiğim hiçbir şeyi hayatıma dahil edemedim. Edindiğim bilgilerin altında eziliyor bunları uygulayamadıkça da kendimi yetersiz hissediyordum.
Meğerse annelik kitaplardan öğrenimiyor; yaşayarak, görerek öğreniliyormuş. Meğerse çocukluğumda gördüğüm annelik ile çocuğuma yaptığım annelik arasında görünmez, derin bir bağ varmış. Meğerse kitaplardan öğrendiğim o anneliği uygulayabilmek için önce içimdeki çocuğun ihtiyaçlarını karşılamam gerekiyormuş.
İşte böylece oksijen maskesini neden önce kendimize sonra çocuğumuza takmak gerektiğini zor da olsa, acı da olsa tecrübe ettim.
Bu aydınlanma sonrasında artık "ne yapılması ya da yapılmaması gerektiğini" söyleyen kitaplar değil; nasıl yapılacağı konusunda yol gösteren, destek olan kitaplar okuyorum. Bu bakış açısına sahip psikologların, uzmanların sözlerine kulak veriyorum. Çünkü bence aldığımız bilgiyi yorumlayıp hayatımıza dahil edecek duygusal alt yapıya sahip değiliz.
İşte 
Zor Bir Ailede Büyümek kitabı tam da içimizdeki çocuğun ihtiyaçlarını karşılayacak bir kitap. Öncelikle belirtmeliyim ki bu bir ebeveyn kitabı değil. Bu toksik anne-babalara sahip herkesin yaşadığı travmaları ele alan ve geçmişin yaralarını sarıp daha anlamlı bir hayatı kazanmanın yollarını gösteren bir psikoloji kitabı.
Yazar 
Susan Forward yetersiz, aşırı kontrolcü, alkolik ve sözel, fiziksel, cinsel tacizci anne ve babaları "toksik anne-baba" olarak tanımlamış. Ailesinde şu özelliklerin en az birine sahip her bireyin travmatik bir çocukluğa sahip olduğunu belirtiyor. Bu da yetişkinlik hayatımızda en başta kendimizle sonra çocuğumuzla, eşimizle, iş veya arkadaş çevremizle kurduğumuz ilişkimize yansıyor. Bununla da kalmayıp eğer bu döngüyü kırmazsak da gelecek nesillere bu sağlıksız ilişkiyi miras bırakmış oluyoruz.
Kitap iki bölümden oluşuyor. Toksik anne-babalar adını taşıyan ilk bölüm, çocuklukta yaşanabilecek her travma konu başlıkları halinde işlenmiş. Zaten psikolog olan yazarın küçükken anne-babaları tarafından fiziksel, duygusal ya da cinsel tacize maruz bırakılan, korku ve suçluluk duygularıyla büyütülen veya bakımları sağlanmayan danışmanlarının vaka incelemeleri ile örneklenmiş. Bu da konuyu ders kitabı sıkıcılığından uzaklaştırıp kitabın kolay okunmasını sağlıyor. Başta da söylediğim gibi bu alanda hatırı sayılır bir okuma yaptığım için bu kısım bana bildiklerimi tekrarı gibi geldi. Sizin için böyle olmayabilir elbette.
Fakat "Hayatı Geri Kazanmanın Yolları" adlı ikinci bölüm beni epey sarstı. Bu bölüm çocukluk travmalarınızla yüzleşmek ve geçmişi onarmak için bazı alıştırmalar içeriyor. Tavsiyem terapi defteri ya da günlük gibi bir defter tutmanız ve çalışmaları yazarak yapmanız. Bazıları birbiriyle bağlantılı alıştırmaları yazdıkça çocukluğumuzda yaşadığınız veya maruz kaldığınız olayların şimdiki duygu ve düşüncelerinizle olan bağını görecek, kişiliğinizin nasıl ilmek ilmek örüldüğüne şaşıracaksınız.
Evet, geçmiş yaşandı, bitti. O zamanlar başımıza gelen hiçbir şeyin suçlusu ya da sorumlusu biz değiliz. Fakat bugünü geri kazanıp geleceği kurmak ise bizim elimizde. İçimizdeki potansiyeli açığa çıkarıp olduğumuz kişiye dönüşmek; daha anlamlı, doyumlu bir hayat yaşamak için bu kitap iyi bir araç olabilir. Yetmediği yerde ise mutlaka destek alınmalı.
Sevgiler
··
119 görüntüleme
Hiçbir kitap ebeveyn olmayı öğretmiyor. Çocuk yetiştirmenin kitaplarda yazıldığı gibi olmadığını ancak yaşayarak öğreniyoruz, sizin de dediğiniz gibi. İyi bir ebeveyn olmak için geç kalmadık sanırım. Hala şansımız var. Elinize sağlık güzel bir inceleme olmuş.
Asla annem gibi olmayacağım dediğimiz ne varsa hepsini yapıyoruz, eğer kendimizi aşmazsak 🤦🏽♀️ neyse ki böyle kitaplar yüreğimize su serpiyor. Hâlâ iyi bir ebeveyn daha da öncesinde sağlıklı birey olmak için şansımız var. 🙏
Yorumunuz için teşekkür ederim 🙋🏻♀️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.