Öncelikle şunu belirtmek isterim: yanlı değilim sadece okuduklarımı değerlendirmeye çalıştım.
Kitabın ilk 60 sayfasını okurken içim parçalandı. Adaletin varlığına kesinlikle inanmıyorum fakat kitap, objektif bir şekilde kaleme alınmamıştı. Abartı ve altı dolu olmayan cümleler barındırıyordu. Mesela Deniz Gezmiş'in düşünceleri birinci ağızdan dinlenilmiş gibi kaleme alınmıştı fakat ilerleyen sayfalardan anladığım kadarıyla düşüncelerini anlatacak birisi ile denk düşmesi olanaksızdır.
Ne yaşarken ne de ölürken onlara rahat vermeyen adaleti sorgulamak gerekirken, adaleti savunduğunu söyleyen kişilerin öldükten sonra bile onlara acımasızca davranması birçok şeyi gözler önüne seriyor.
Kitapta yargılandıkları suçlar hakkında detay verilmiyor, söylenen şeyler de tıpkı günümüzde adaleti sağlamak için ortaya atılan cinsten.
"Cezayı suça değil, suçu cezaya uydurdular" görünen o ki yargılama değil, ortadan kaldırma söz konusuydu. Zaten kitabın sonlarına doğru avukatlarla yapılan soru cevap kısmında bu durum alenen yansıtılmıştı.
O dönemi yaşamadım bu yüzden haklı ya da haksız diyemem ama kitaptan anladığım kadarıyla 3 genç medyanın sessizliği, --susturulması-- halkın yanlış bilgilerle örgütlenmesi, adaletin kirliliği daha doğrusu olmayışı sebebiyle can verdi. Son ana kadar inançları uğruna verdikleri savaş ve başları dik bir şekilde ölüme götürülmeleri göz dolduruyor.
Belki abartı belki de sadece bir kısmı bilemem ama çok etkilendim.
