Bir insanı okumaya çalışırsınız bazen, bazı insanların dilini çözmek için çok uğraşırsınız, bazılarımız pes eder zorlanınca, bazısı ise aslında onun dilinin kendi dili olduğunu farkeder. Raskolnikov da o karmaşık insanlardan biriydi, bu hayatın ona dayattıklarını kabul etmiyordu, herkes ona hasta diyordu, hatalar yaptı, hayata karşı direndi, ölmek istedi birçok kez ama korkuyordu, ölmekten korktuğu için yaşadığını düşünüyordu. Ama her defasında yanında aynı dili konuştuğu biri vardı; Sonya. Zaten hayat denen şey yanında aynı kelimeleri kullandığın biri olunca anlamlı olmuyor muydu? Raskolnikov bunu geç anladı, ama yeniden doğuş için geç değildi, hele de yanında Sonya gibi birisi varsa.
