Kitabı sevdim güzeldi .Bazen kendimi Zeze’nin yerine koydum ağladım ve Zeze gibi acı çektim . Zeze’nin çektiği acılar ve sonrasında tutunduğu bir dalı kaybedişini okumak beni çok etkiledi.
Zeze’de aslında şunu gördüm etrafındaki insanlar ne zaman onu övse ,onu sevdiklerinden bahsetse veya onun akıllı olduğundan bahsetseler Zeze hep kendisinin sevilmemesi gerektiğini ,kendisinin çok kötü bir çocuk olduğunu veya kimsenin onu gerçekten sevmediğinden bahsederdi çünkü Zeze hayata küsmüştü hayata küsen birinin kendisini sevmesi beklenemezdi taki Portuga’ya kadar .
Portuga , Zeze’ye hayatı sevdirdi ,gerçekten sevginin olduğuna onu inandırdı .Zeze ondan sonra hayata çok başka baktı .Gökyüzünü sevdi ,kendini sevmeye başladı ve başkasının da onu sevebileceğine inandı .
Hep sevmediği kişileri büyüyünce öldürmekten bahsetti ama o zaten küçüklüğünden hepsini kalbinde öldürdü.
Ve Zeze ,Portuga’dan sonra her an ,her şeyde Portuga’yı düşündü , onunla olan anılarını hatırladı .
Ve ağladı …
