Sabitlenmiş gönderi
“Biz peki – kimiz peki biz?”
ἡμεῖς δέ – τίνες δὲ ἡμεῖς;
— Plotinos
Hatta dünyaya bakışım, eşyayı görüşüm, insanları anlayışım değişti. Vâkıa bunlar bir günde olmadı. Hatta çok güçlükle ve adım adım oldu. Hatta çok defa bana rağmen oldu. Fakat oldu.
En iyisi düşünmemekti. Kaçmaktı. Kendi içime kaçmak. Fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım ? Ben dediğim şey , bir yığın ihtiyaç, azap ve korku idi.
Okur Takip Önerileri
Korku... Korku ve insan, korku ve insanın talihi, insanın insana hücumu, o hiç yere düşmanlık. Fakat neyi aldatabilirdim, kime anlatabilirdim? İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana, insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz.
İnsanların saadet anlayışları da gariptir. Kitaplara bakarsanız , kendilerini dinlerseniz, insanoğlunun esas vasfı akıldır. Onun sayesinde diğer hayvanlardan ayrılır. Beylik sözüyle , hayata hükmeder. Fakat kendi hayatlarına teker teker bakarsanız bu yapıcı unsurun zerre kadar müdahalesini göremezsiniz. Bütün telakkileri , hususi bağlanışları hep bu aklın varlığını yalanlar.
Küçük şehirlerde hayat metronom gibidir ; kimi zaman o kadar düzenli ve öngörülebilirdir ki bu kaderden kaçınabileceğini düşünmek güneşin batıdan doğabileceğini düşünmekle birdir. Ancak bazen tam da bu olur: Güneş batıdan doğar.
Bazen düşünürüm, ne kadar garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikayet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız?
...Çünkü her insanın hayatında hiçbir muhayyilenin icat edemeyeceği kadar aksaklık vardır ve bu aksaklıklar o insanla beraber yetişmiş, büyümüş şahsi, nevi kendine mahsus şeylerdir. Kul kusursuz olmaz , sözü sırf bu gerçek için söylenmiş bir sözdür.
Benim çocukluğumun belli başlı imtiyazı hürriyetti. Bu kelimeyi bugün sadece siyasi manasında kullanıyoruz. Ne yazık onu politikaya mahsus bir şey addedenler korkarım ki hiçbir zaman manasını anlayamayacaklardır. Politikadaki hürriyet bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır.
İnsan yaradılışı tam bir eşitliğe razı olamaz. Ufak tefek imtiyazların teşvikine de muhtaçtır. Diyebilirim ki , bizzat iyilik dahi , ancak ceza görmesi ve ayıplanması icat eden bir kötülüğün bulunmasıyla kabildir.
Deliliğin, umutsuzluğun, yalnızlığın, yersiz yurtsuzluğun zehri, yaşamın her zerresini istila ediyor.
