Evet, kimi zaman insan en olmayacak, çılgın bir düşünceye öylesine kapılır ki, sonunda olağan görmeye başlar onu… Dahası var: Bu düşünce güçlü bir tutkuyla birleşirse kaderde olan, kaçınılmaz, gerekli bir şey oluverir insanın gözünde.
Mucize denebilecek bazı olaylar geçti başımdan. Başkası için mucize bir yana, olağan bile sayılabilir bu olaylar. Ama benim için asıl mucize olan, bütün bu olaylar karşısında benim tutumumdur.
Şaşırıyorum kendime: henüz taptaze anılarımın çekiciliğini ciddi bir kitapla ya da uğraşla bozmaktan korkuyorum sanki. Bu acayip düş de onun ben de bıraktığı tüm izlenimler de benim için öylesine değerli ki, her şey bir anda uçup gitmesin diye ona yeni bir şeyle dokunmaktan çekiniyor gibiyim.