Karamsar değilim, hüzünlüyüm
Hayatla aramda ince bir cam var. Açıkça görmeme ve anlamama rağmen, dokunamıyorum hayata.
Sayfa 122Kitabı okuyor
Hayatla aramda ince bir cam var. Açıkça görmeme ve anlamama rağmen, dokunamıyorum hayata.
Sayfa 122
Yaşamaya mecbur edildiğim hayattan doğmuş zavallı umutlarım benim!
Kendimi öyle çok anlattım ki sonunda varlığım tükendi, mürekkep niyetine ruhumu kullandım.
Düşünce yüksek bir mertebeye ulaştığı hâlde zarafetten yoksun olabilir, o zaman da ruhlar üzerindeki gücünü kaybeder. İşbilirlikten yoksun bir güç, sadece bir yüktür.
Sayfa 328Kitabı okuyor
Çaba harcamaya karşı duyduğum tiksinti giderek büyüyor…
Arafta kalmış ruhlarla dolu etraf,belki de onlarda saklıydı anlam.
Peki,kim kurtaracak beni var olmaktan ? Ne ölümdür istediğim,ne de hayat !
Sayfa 309Kitabı okuyor
"En çok hissettiğim şey yorgunluk, bir de var olmaktan başka varlık sebebi olmadığında yorgunluğa yapışan şaşkınlık var. Yapmak zorunda olduğum hareketlerden cidden korkuyorum, telaffuz edeceğim kelimeler hakkında da kafam hiç rahat değil. Hepsi daha baştan başarısızlığa mahkûm gibi geliyor."
İnsan ruhu ne yapsa acının kurbanı olmaktan kaçmaz.
herkes mutlu, ben hariç.
Hayat nihayetinde upuzun bir uykusuzluktur, düşündüğümüz ve yaptığımız her şey, onu bölen, ayıltıcı sıçramalardır.
Hiçbir şey mutluluk,huzur vermiyor...
Varlığım, yorganın altında da, insanların arasında da, hep aynıydı:
Acılar içinde dünyanın bilincine varmış durumdaydı.
Gün, mutluluk gibi doğmak bilmiyordu ve o saatte, sonsuza dek gecikecek gibi geliyordu bana.
İnsan her şeyden bıkar, anlamak hariç.
Ne tatmin olabiliyor, ne de rahatlayabiliyorum, var olan ya da var olmayan her şeye doymuş durumdayım.