Hassasiyet gerektiren önemli bir sorunla karşı karşıyaydım. Sorunu ışıkları söndürüp yatağa girerek hallettim.
Gördüğünüz gibi, tüm şeylere “geniş açıdan” yaklaşıyorum. Açılar o kadar genişlediler ki, hangi mesele nazarında hangi konumda olduğumdan haberim yok.
Her kelime canımı yakıyor. Halbuki çiçeklerin ölüm üzerine gevezelik edişini duymak ne tatlı olurdu!
Okur Takip Önerileri
Aşkta mutlu olsa, Adem bizi Tarih'ten esirgerdi.
İki bin yıldır, İsa, bir kanapede ölmemiş olmanın intikamını bizden çıkarıyor.
Bir ağacın gülümsemesine karşılık, bütün korkularımdan yüz çevirirdim...
Bir gülümseme gördüğümde, orada şunu okumadan edemem: "Bak bana! Bu son defa."
Bunca gezip dolaşmama karşın, tekil,
çoğul,
Yorucu, garip, kendimin ve başkasının
Zamanının labirentini bir türlü çözemedim.
Hiç kimse değilim ben.
Kimseye kılıç çekmedim savaşta.
Yankıyım, unutuşum, hiçliğim ben.
Ağıt
Ey ağaçların üstünde ölen
Ey dostum
Çiçeklerin yoluyla çizdin yüzünü
Adımlarının arkasında yürüdüm yorgun
Okyanusun taşması bile bir damlanın günahıdır
Ki sen bir ırmaktın yaşamımda
Bütün çelişkilerin barıştığı bir alan
Aykırı bir düş, bütün karabasanlara
